Recenzije
Moskau se, bez obzira što je naslov albuma istovetan sa naslovom legendarnog albuma džez saksofoniste Džona Koltrejna, i dalje kreću teritorijom omeđanom sa četiri granična kamena: Nik Kejv, Tom Vejts, Bob Dilan i The Velvet Underground. Pravu poziciju art-kolektiva Moskau naći ćete ako iz uglova četvorougla koga definišu ove četiri tačke povučete linije koje ih spajaju po dijagonali. Na mestu spajanja dijagonala nalazi se Majkl Džira i njegova grupa Swans. Uticaji četiri prvo navedena muzička entiteta su itekako primetni, ali je krajnji rezultat, to jest zvuk koji emituje Moskau najbliži onome od Swansa. Primarni uzori, osim Velveta, obilno koriste hrišćanske reference, iako imaju manje ili više ambivalentan odnos prema religiji, ili je možda bolje reći netradicionalan. Moskau se, takođe, ne libi rabljenja religijske simbolike (vidi „Violence & Sorrow“). Ta simbolika, kao što ćete videti, nije nužno hrišćanska. Na omotu albuma je skulptura grčke boginje pobede „Nika sa Samotrake“, poznata i pod imenom „Krilata pobeda“. Moram reći da mi nije najjasnija motivacija za izbor poznate antičke skulpture za omot albuma, osim ako razlog nije taj što je bukvalno sišla sa neba na pramac broda koji je grčku flotu odveo do pobede u nekoj (istoričarima nije sasvim jasno kojoj) bici. Taj čin bi se, uz malo gimnastike, mogao proglasiti silaskom vrhovne ljubavi na „odabrane“ i na taj način povezati sa „Love Supreme“
No, da pređemo na pesme, ne bi li videli šta se sve u njima krije.
Istina je da, prostim sazrijevanjem, kada se prijatno i neprijatno izdefinišu kao jedina mjerila u slušanju muzike, ne moramo nužno ostati u komfornoj zoni sirovog rokenrol izraza, iako to nerijetko radimo(o). U tom smislu, Buč Kesidi nisu uletjeli u tu komfornu zonu kao muzičari koji su izmislili nešto novo, pa poremetili cijeli univerzum poznatosti koji sam sebi skrojila, ali svježina kojom se ležerno kreću kroz mješavine pravaca, pa onda u potpunosti na svoj način (kesidijevština neka, šta li) konturiraju ritam tako da se čini kao da su vrckajući rege, bič bojzi i (recimo) Watershed (tamo gdje ne vuku na ekv) bili u pozadini kluba u kom se, od subote uveče do nedjelje ujutru, smjestio cijeli jedan album. Iz učaurenosti svoje savršene ravnoteže sam izašla lako, jer onako izdvojena, „Nema ljubavi u klubu“ mi nikad nije legla, a u cjelini, na jednom savršeno tematski složenom albumu kao što je „Euforija“, postaje epizoda koja objašnjava dosta toga.
Minimalizam nerijetko vuče neka pežorativna značenja, pa bez obzira što zvanično biva žanrovskom odrednicom, u nekim situacijama su mi potrebene prigodnije riječi da opišem ono što čujem. Dovoljnost, recimo. Jer razlika je u potrebama, reći sve tako što se neće povući (pre)više ni verbalnih oznaka, ni svih ostalih zvučnih elemenata. Ne govorim o melodičnosti, jer na novom albumu Ivičinom (Ivica kao bend, ne samo kao Ivan Kačavenda kantautor, jer ima nečeg što ga umnožava, nečeg što čini da u svakoj ulozi bude neko drugi) melodičnost nije ono na šta smo navikli, jedna auditivnost koja uvlači u sebe kao klizava površina koja te lagano obara tamo gdje si najslabiji. Ova melodičnost je na nivou sunđeraste mase koja se se puni i prazni otkucajima, koja sebe prekine na pola 'odrastanja', da ne postane prerano nešto uz što bi se moglo plesati, jer na ovom albumu niko ne pleše, svi (to su taj one man band i mi koji slušamo) se uvlačimo u sopstvene jastuke do trenutka kad možemo postati jedno s albumom, ili ostati jastuk, kako kome zapadne.
Debi album multitalentovanog Nikole Vranića, koji nastupa pod umjetničkim pseudonimom J.R. August, fluidnih melodija i rakošnih harmonija, epifanijsko je slušalačko iskustvo, a sasvim neočekivano to je i jedno od najprodavanijih CD izdanja u Hrvatskoj, iako u cijelosti na engleskom jeziku. Neočekivano iz razloga što mladi kantautor iz Zaboka, koji je kultni status stekao već svojim prvim EP formatom – u međuvremenu ih nanizavši ukupno pet, redom ujednačenog kvaliteta – nije pisao ove pjesme praveći kompromise, niti razmišljajući o dodvoravanju širem auditoriju, već je slijedio sopstvenu Muzu koja je vrlo izdašna – po sopstvenom priznanju komponovao je već više stotina pjesama!
Šest kompozicija, poznatih iz prošle odnosno pretprošle godine sa “Black Waters EP” i "33", našlo se među odabranih deset, skupa sa nosećom, naslovnom “Dangerous Waters”, zatim najdužom od svih “The Brown Trout and the Nightingale” u trajanju od cijelih devet minuta, te uvodnom, izrazito pastoralnom “Fisherking (The Meeting)” koja se unekoliko može povezati sa “Tales From the Forest EP”, objavljenim početkom 2017. godine. Jedina numera koja se po atmosferi i tempu razlikuje – nazovimo je najveselijom, najpozitivnijom- jeste “Let's Get Together”, ali i ona ima očigledne motivacione i motivske kopče sa Vranićevim hobijem. Autor je, naime, pasionirani ljubitelj pecanja, potoka, rijeka i Prirode uopšte. Duboka povezanost sa eko sistemom, a čini se i univerzalnim duhom Planete, ako ne i Svetim duhom – glede duhovnosti njegove Muzike, što je najizraženije u čudesnoj, slojevitoj, metaforičnoj "Crucify Me" - osnova je nadahnutog i produhovljenog stvaralaštva prepunog Ljubavi. Ne griješimo ako ovakvu Inspiraciju nazovemo božanskom, a sklad harmonija i melodija božanstvenim žuborom sa Izvora koji ne presušuje.
