Konačno je dostupan s nestrpljenjem iščekivani trejler za još jedan biografski film Džejmsa Mengolda, iskusnog režisera koji nije omašio u ekranizaciji životopisa Džonija Keša,  inače jednog od najzaslužnijih što je Dilan snimio svoj debi album, naravno pored čuvenog producenta Džona Henrija Hamonda (potonji je naprosto vjerovao u darovitost Dilana). Ispostavilo se da je Hamondova procjena bila više nego perfektna, neprocjenjiva i skoro profetska.

No, i dalje je teško procijeniti da li će ovo novo Mengoldovo ostvarenje biti blizu izvrsnosti filma “Hod po ivici”, ali prvi kadrovi obećavaju više nego što se dalo naslutiti na osnovu promo fotografije sa glavnim glumcem, na koju su mnogi Dilanovi fanovi odmahivali glavom – negodujući.

Međutim, Timoti Šalame jeste nesporno talentovan glumac, pride sa harizmom koju je i Robert Zimerman imao dok se probijao u velegradu – kao naizgled nadobudni mladić iz Minesote među mnogobrojnim folk trubadurima njujorškog Grinič Vilidža, sav u nastojanju da bude zapažen i da čuju njegovu muziku, a i da se približi svom uzoru i takoreći idolu Vudiju Gatriju (neizostavan lik u ovoj filmskoj, ali i Dilanovoj životnoj priči).

Izuzetno uporan momak, ispostavilo se po mnogo čemu poseban interpretator tuđih a kasnije i autorskih (nerijetko angažovanih) pjesama, preobražava se u Boba Dilana, personalno i muzički se formirajući baš u tom periodu, u prvoj polovini šezdesetih godina. To je vremenski okvir u koji je smještena radnja filma – sve do prekretničke i prevratničke elektrifikacije na znamenitom Njuport Folk Festivalu, koja se odigrala baš na današnji dan – 25.07.1965. godine.

Činjenica je da nije lako snimati igrani film o Dilanu nakon maestralne narativne polifonije sa savršenim nazivom, “Nema me” (u originalu I'm Not There), no i nakon te rediteljske majstorije Toda Hejnsa Dilan nije ostao ništa manja nepoznanica – a u razotkrivanju njegove tajanstvene, “mitske" ličnosti nije previše pridodao ni epski, takođe izvanredni dokumentarac maestra Skorsezea. Stoga je “A Complete Unknown” prigodan naslov nove vizuelne "biografije" jednog od najznačajnijih umjetnika - ne samo muzičara!- našeg doba, a o tome uostalom svjedoči Nobelova nagrada.

Donald Saterlend, legendarni kanadski glumac koji je najznačajnije filmske uloge ostvario sedamdesetih godina 20. vijeka, bio je glumački aktivan i među različitim generacijama gledalaca prisutan sve do prošle godine – u impresivnoj karijeri na filmu i TV serijama okušao se nešto malo manje od 200 puta.

Prelomnu, iako manju rolu odigrao je 1967. godine pod rediteljskim vođstvom Roberta Oldriča, u kultnom filmu “Dvanaest žigosanih”. Potom odlazi da snima u Holivudu i slijede redom izuzetni i nezaboravni filmovi sa kultnim prefiksom: anarho-antiratna satira “MEŠ” (M.A.S.H.) u kojoj Donald dominira skupa sa Eliotom Goldom (ujedno dobija status filmske zvijezde sa nespornom harizmom); akciona odnosno ratna komedija “Kelijevi heroji” (aka “Zlato za odvažne”) koja je većim dijelom snimana na teritoriji nekadašnje Jugoslavije, zatim u fascinantnom psihološkom trileru “Klut” (koji, dakako, takođe postaje kult) u kojem mu je partnerka Džejn Fonda, a podjednako uvjerljiva partnerka na filmskom platnu bila mu je Džuli Kristi u superiornom hororu “Ne okreći se” ( Don't Look Now) iz 1973. godine.

Britanci i Irci dominirali sinoć na dodjeli najčuvenijih, a po mnogima i najprestižnijih, filmskih priznanja: prvi Oskar Kristofera Nolana za režiju kompletirao je trijumf njegovog “Openhajmera”, koji je nagrađen  kao najbolji film, zatim za najbolju glavnu i porednu mušku ulogu (Kilijan Marfi i Robert Dauni Džunior, dva izuzetna glumca a oba po prvi put dobitnici), za  direktora fotografije (Hojte van Hojtema), montažu i najbolju originalnu muziku.