Dani pandemije i prateće samoizolacije donijeli su nam niz vrlo dobrih albuma prethodnih mjeseci, a nema nikakve sumnje da će takav biti i četvrti solo album Džefa Tvidija (ako računamo i “Together at Last” na kome su bile akustične varijante numera sa albuma grupe Wilco). Pjesme su snimljene tokom aprila u njegovom čuvenom studiju Loft u gradu Čikagu, u kome se ovom prilikom bio osamio sa svoja dva sina, Spenserom i Semijem, pronašavši “komfor u kreativnosti” nasuprot rečenoj vanrednoj situaciji – iz koje još uvijek nismo do kraja izašli.

Blagotvorna toplina može se čuti u obje već objavljene pjesme, “Guess Again” čiji je tempo ubrzaniji a zvuk rastrzaniji, a posebno u “odi ljubavi i nadi”, kako ju je već definisala Cate Le Bon, i sama izvrsna kantautorka, odnosno singlu sedmice “Love is the King” koji kida na komade ona senzitivnija srca slušalaca.

Još jedna u nadahnutom katalogu Tvidijevih pjesama, kojima je pokazao da je jedan od kraljeva Amerikane, koja istovremeno zvuči kao neumiruća nada, utjeha i kao zb(i)rka unutrašnjih, suspregnutih strahova. Nježno nervozan, protopsihodeličan solo na gitari odnosi ovu u osnovi folk-rok pjesmu u stratosferu, ovoga puta bez pomoći Nelsa Klajna. Pored pomenutog gitarskog majstora, ponekad možemo i da smetnemo s uma koliko je Džef suštastven, nedovoljno hvaljen gitarista.

Iluzorno je pokušavati sažeti esenciju njegovog kantautorskog umijeća, u kome se prepliće lično i mitsko, američka istorija i mitologija, i najintimnija moguća emocija. Le Bon poentira, te u tom smislu sublimira: “On je dokumentovao istorijski trenutak kroz lični objektiv” u kome se ogleda tj. sagledava “zajedničko ljudsko iskustvo”. Amen, i aferim brate Džefe!