Neočekivana TV premijera filma koji je po svim pravilima trebalo najprije da igra u bioskopima a potom da postane dostupan najširem televizijskom gledateljstvu, privukla je enormnu pažnju i izazvala lavinu komentara, od kojih većina nema nikakve veze sa filmom kao umjetničkom, ili makar zanatskom formom. Posmatrano izvan ideoloških i političkih parametara, sveden na konkretne pokretne slike kojima je režiser Predrag Antonijević pokušao ispričati priču o stradanjima, pokoljima i užasima logora smrti Jasenovac i Stara Gradiška, dakle o organizovanim masovnim zločinima na prostoru ustaške države NDH, prelomljeno kroz sudbinu djevojčice Dare Ilić i njene porodice, „Dara iz Jasenovca“ neoprostivo je loše ostvarenje u svakom svom segmentu, toliko nemušto, nesuvislo realizovano da je teško izdvojiti bilo koji aspekt filma koji valjano funcioniše. U svakom slučaju nije riječ o istorijskoj melodrami, kako mu tepaju pojedini filmski teoretičari, nego mu po želji možemo prikačiti epitet melodramski, dakako u pežorativnom značenju, što bi označilo prenaglašenu patetičnost, odnosno neumjesnu sentimentalnost većine scena. Šokantno je da za dva i kusur sata koliko film traje, upečatljivih glumačkih kreacija ima samo nekoliko, od kojih bi prije svih trebalo istaći mladu glumicu Jelenu Grujičić Mur koja sugestivno tumači ulogu Jevrejke Blankice. Naturščik Biljana Čekić u glavnoj, naslovnoj ulozi dobija prelaznu ocjenu, ali jasno je da je isti lik neka druga, talentovanija djevojčica mogla odigrati za nijansu-dvije uvjerljivije i emotivno implozivnije.
Upravo je nedostatak emocija ono što zapanjuje, apsolutna nemuštost režisera i scenaristkinje Nataše Drakulić, da prenesu stravu, strah, jezu logoraša, uopšte da uobliče bilo koji lik kako bismo ga doživjeli kao (anti)junaka odnosno junakinju, bilo na strani nevinih bilo na strani njihovih krvnika. Ustaše su prikazane gotovo karikaturalno, koji kada pucaju, kolju ili maljem udaraju, sladotrasno se naslađuju, što kulminira u bizarnoj sceni seksa za vrijeme jednog od ubilačkih pirova u prvih pola sata filma. Posebno je znakovito, pa i porazno za autorsku ekipu, da razinu dijaboličnog ne doseže ni jedan negativac odnosno glumac u odori ustaše, pa ni Marko Janketić u ulozi ozloglašenog Maksa Luburića koji umjesto hladnokrvnog, ozloglašenog arhitekte smrti koja ne prestaje, bezmalo kao da igra pripravnika ubicu koji svoj “posao” ne doživljala smrtno ozbiljno…
Banalnost zla ne biva prikazana, ali zato svjedočimo pornografiji prikaza zločina čime Antonijević valjda pokušava da, manje-više eksplicitno, šokira gledaoca. U tome ne uspijeva, naprotiv, tjelesa padaju ničice i leševi se nižu ali bez gradiranja, poniranja i izvriranja, bez građenja tragedije situacija... Ono što najviše nedostaje upravo je drama - drama preživljavanja, tenzija, hipertenzija zločinačnih namjera i osuđenost zatvorenika na svakodnevna mučenja, ne nužno fizička. Prosto je nevjerovatno kako jedan “grandiozan” film o logorašima i njihovim dželatima, o ubijanju i mučenju na dnevnoj bazi, ne djeluje mučno – ne kreira mračnu atmosferu, spleen umiranja i nestajanja. U tom smislu „Dara iz Jasenovca“ je uvreda za sve stradale i u Jasenovcu i u drugim ustaškim logorima, čiji gotovo neopisivi užasi ne bivaju niti nagoviješteni!
