Jednim solidnim singlom, a nipošto revolucionarnim pomakom u karijeri, Depeche Mode je najavio album “Spirit” koji će očigledno biti angažovan. Na to upućuje i dizajn omota koji je uradio njihov stalni saradnik Anton Korbijn. Dejv Gejen sa puno (interpretatorskog) žara proziva mase, u suštini kilavo pozivajući na “revoluciju” e da ne bismo njega iznevjerili! Valjda najprije sebe, svakog od nas, računajući i pjevača DM?!
Na veliku žalost ali i iznenađenje potpisnika (ovih redova) njihova nova pjesma je slabog intenziteta, u njoj praktično ne postoji revolucionarni žar, a refren koji bi trebalo da ubrza krvotok slušalaca ne doseže ni do prosjeka numera sa albuma “Music for the Masses”, kojim su postali globalni popkulturni fenomen.
U uvodnom singlu 14. albuma DM divane o revoluciji kao što se ćaska o nepravdi uz kafu, ili umirujući čaj, onako kako se kritikuje društvene anomalije u sjenci sobe/kancelarije/kafane, bez istinske želje da se učini nešto radikalno – da se učini bilo što značajno, na+polju.
Da reditelj Demijen Čazel nije imao toliko ljubavi prema filmovima iz Zlatnog doba Holivuda, mjuziklima uopšte i prije svega veliku strast prema džez muzici koju je koristio na inspirativan način u oba prethodna filma, kako u neprimjećenom debiju tako i u trima oskarima nagrađenom “Whiplash”-u, ne bi ni bio snimljen vjerovatno najljepši film 2016. godine.
Šest godina posle prvog skripta realizovan je ”La La Land”, a rediteljeva borba sa producentima prevagnula je u autorovu korist – rezultat je čak četrnaest nominacija za Oskara, izjednačen rekord sa istinskim klasikom “Sve o Evi” i patetičnim, precijenjenim “Titanikom”! Na neki način i ovaj film je ostvarenje jednog velikog sna, jer Čazel nije želio da odustane, uprkos mnogim preprekama. A to je jedna od tema kojom se bavio, na površini ponudivši neklasičnu ljubavnu priču koja očarava gledaoca od samog starta (ako ne računamo uvodnu sekvencu bez bilo kakvog dramaturškog opravdanja, što su mu prvi zainteresovani producenti s pravom označili kao višak).
U intervjuu pred vama do ove prilike veoma tajanstveni Svemirko, multipraktični muzičar synth-pop usmjerenja, prepoznat od početka kao jedan od najzanimljivijih novih (kant)autora u regiji, otkrio nam je svoj identitet, imenom i prezimenom, ne praveći ni malo buke oko toga, uz konstataciju da slušalačku pažnju privlače iskrene ljubavne pjesme a ne bilo kakve strategije skrivanja i raz-otkrivanja, misleći vjerovatno da je kvalitet kreirane muzike najbitniji. Tako bi trebalo da bude, ali naše vrijeme je iskočilo iz zgloba, poodavno. Uprkos tome, ovaj sofisticirani stilista koji se ne libi sopstvene emotivnosti – pa je valjda stoga skovao simpatičnu subžanrosvku odrednicu emo-macho pop - sam je komponovao, aranžirao,producirao, snimio i smiksao debi album „Vanilija“. Sa dolazećeg, sva je prilika lepršavog pop albuma predstavlja najnoviji singl "Vrati mi se još jedanput", jednostavnu ljubavnu pjesmu u kojoj ne znamo da li je samoironična ili je ovlaš naznačeni ljubavni jad stvarno stanje junaka - koje se ponovo ponovilo.
Vratimo li se unatrag u osamdesete godine pronaći ćemo dodirne tačke sa nekim prefinjenim pločama iz tog perioda, kao što ih autor albuma sa mirisom vanilije pronalazi, kako kaže i u muzici koju je slušao i u sopstvenom životnom iskustvu. Svemirko i nije njegov prvi umjetnički pseudonim – možda će nekima od vas značiti ime, iliti nick, Nikonar, pod kojim je takođe stvarao i nastupao live. Za nekih pola godine trebalo bi da uslijedi i koncertna promocija ovog, novog albuma, koji su mnogi od nas s nestrpljenjem iščekivali, budući da su predhodno prezentovane pjesme bile prvoklasna manifestacija jednog neupitnog talenta. Dvije od njih, a to je prava šteta, nećemo moći posjedovati u audio formatu, barem još neko vrijeme, nego samo nastaviti (u mom slučaju neumjereno) slušati na You tube kanalu...
Suze Nikol Ćaćić, pjevačice indie folk-rock sastava koji se zasluženo popeo do pete pozicije našeg izbora najboljih regionalnih albuma iz prošle godine, produkt su intenzivne interpretacije i ubjedljive "glume" u video klipu za singl “Look Around You”.
Spot je snimljen iz jednog jedinog, i to statičnog kadra, sa krupnim planom Nikol koja, ogoljena pred nama, duboko osjeća, iskreno proživljava i spontano predstavlja emocije koje izviru iz pjesme, ali i njenog ličnog doživljaja iste. Katarza je neminovna, vidljiva golim okom a kroz oko kamere. Ovaj multiplikovani voajerski pristup čini da se intenzivira i svaki slušalački nerv, te pjesma kao da dobija dodatnu dimenziju. Svaki stih, glas, svaki udarac bubnja, bas ionako snimljen naglašeno, sjajni gitarski solo u kojem dolazi do prve kulminacije, sve muzičke ornamente čujemo jasnije, prepuštajući se emocionalnom pražnjenju zajedno sa glavnom akterkom. Možda je rano reći, ali ovo bi mogao biti jedan od najboljih spotova godine koja je tek počela.
Novi spotovi regionalnih autora i autorki uključuju odličan video za friški, neočekivano bučni singl Lovely Quinces, ali i spot benda Škrtice koji izgleda kao da će brzo pasti u zaborav, baš kao i njihov pretenciozni singl. Tu su i nova video izdanja "veterana" Obojeni program i debitanata, benda Rezerve i Sane Garić (koja nije bez iskustva na muzičkoj sceni). Omot njenog prvog solo albuma odabrali smo za naslovnu sliku, iz jasnih estetskih razloga.
Kada ne bude više Kena Louča – a trenutno je u osamdesetim godinama, jedan od najstarijih aktivnih reditelja današnjice – ko će ostati da, u oblasti filmske umjetnosti, brani prava radničke klase? To mi je pitanje postavio kolega, filmski kritičar iz Hrvatske, vrstan poznavalac filmografije istaknutog britanskog sineaste, koji je već svojim antologijskim debijem “Kes” s kraja šezdesetih postavio okvir sopstvenog društvenog, bolje reći humanističkog angažmana kao filmskog autora.
U njegovom poslednjem, devetnaestom igranom filmu “Ja, Danijel Blejk”, nagrađenog Zlatnom palmom u Kanu i nagradama publike na drugim poznatim filmskim festivalima, reditelj osvjetljava iznutra živote pripadnika ponižene i potlačene radničke klase sabijene u žrvanj birokratskog državnog sistema.
