Borisav Bora Đorđević preminuo je danas, u bolnici u Ljubljani, usred komplikacija zbog hronične bolesti pluća.
Legendarni frontmen rok grupe Riblja Čorba i jedan od najboljih (ne samo rok) pjesnika bivše Jugoslavije sišao je sa scene u 73. godini. Poslednji nastup pred publikom imao je ove godine, tako da je cijeli životni vijek, a konkretno najmanje pet decenija, proveo na muzičkim i inim binama.
Nakon niza sastava u kojima je bio kao klinac, počev od daleke 1965. godine, te nekoliko manje znanih bendova (uključujući Grupu Zajedno), njegov prvi ozbiljniji angažman kao tekstopisca, ali i kompozitora, bio je u kultnoj grupi Suncokret. Sredinom sedamdesetih godina osnovao je ovaj dragocjeni sastav, koji bismo mogli okarakterisati kao jugoslovenski folk-rok (pri čemu odrednica folk nema dodirnih tačaka sa narodnjacima, iako je pomenuta grupa inspiraciju crpila i iz narodnih tj. izvornih pjesama). U prvobitnoj postavi benda bio je gitarista Nenad Božić, te Vesna Rakočević i Snežana Jandrlić. Vesna uskoro napušta bend, a pridružuju se Biljana Bilja Krstić i Gorica Popović, nešto kasnije i basista Bata Sokić. Zajedno su zaslužni za izuzetan album “Moje bube”, objavljen 1977. godine, koji nikada nije dobio zasluženo priznanje u okviru jugoslovenske pop muzike, niti su ozbiljnije razmatrane te Borine formativne godine u kojima je praktično stasao kao tekstopisac, a na neki način i kao pjevač – iako je tada pjevao samo bek vokale…
Za jednu od najljepših pjesama sa tog delikatnog albuma, “Moje tuge”, Bora potpisuje i tekst i muziku.
Riječki alt. rok duo nosi neobično ime, Mrave brojim, ali i neobično vrcave ideje u formi modernog rokenrola koji prevazilazi žanrovske odrednice. Oduševili su prije nekih godinu dana sa impresivnim singlom “Samoubojica”, ako mene pitate jednim od najboljih muzičkih komada iz prošle godine - nažalost bez dovoljno slušalačke potpore, makar ne onoliko koliko ta pjesmetina zaslužuje. U nekom paralelnom muzičkom kosmosu Zoran Klasić Klas i Neira Mušić bili bi hit alternativne scene, a ovako ostaju neotkriveno blago oduvijek atraktivne i nerijetko angažovane riječke rok scene.
Dan posle audio premijere “poslednje pjesme Bitlsa“, naslovljene „Now and Then“, stigao je prateći video u režiji velikog Pitera Džeksona, koji oživljava onaj neporecivi, neodoljivi, neobuzdani šarm liverpulske četvorke kojim su osvojili cijeli svijet, inače jedan od ključnih razloga njihove vrtoglave slave i, pride, nezgasle ljubavi neprebrojnih fanova sada već mnogo, mnogo generacija.
Taj nesvakidašnji, potpuno razdragani, bezbrižni duh četvorice nestašnih dječaka, naizgled uvijek spremnih na salve duhovitosti i brzopotezne doskočice, na fizičke "poskočice" po potrebi, kulminira kontinuirano negdje sve do „Ljeta ljubavi“, ali čak i u poznoj fazi djelovanja prepoznatljivi, skoro neuhvatljivi šeretluk (iako jenjava) povremeno provejava u prizorima zajedničkog snimanja, kada su nastajala njihova najzaokruženija, završna remek-djela. Uostalom, to je vidljivo i u monumentalnom dokumentarcu „The Beatles: Get Back“.
Dakle, nije samo genijalnost na muzičkom planu, konkretno revolucionarno pomjeranje granica, usložnjavanje strukture i teksture pop i rok muzike ono što ih čini najvećim – ili, ako insistirate, jednim od najvećih bendova ikada – nego je njihova harizmatična pojavnost, prezentacija, spontanost u nestašlucima pred kamerama, povrh svega iznimna inteligencija raznih, raznovrsnih javnih prestupa ono što izdvaja Džona, Pola, Džordža i Ringa od većine njihovih savremenika, takođe izvanrednih, nerijetko ingenioznih muzičara koji su stvarali tokom legendarnih Šezdesetih.
Sedmi album kultnog benda Rebel Star, čija je okosnica vojvođanski maestro Milan Glavaški, nosi znakovit naziv “Sedmo nebo” a ta se sintagma ukazuje, odnosno na trenutak bljesne u singlu “Mesec”, koji prati simboličan, vrlo dobar video što ga je režirao Dinko Čvorić zvani Doringo. Album koji jedva čekamo biće objavljen u spetembru, a u planu su promotivne svirke po regionu.
Izvrsnost benda, koji je u aktuelnoj inkarnaciji osvojio ovdašnje slušaoce prije dvije godine kada se album “Početak i kraj” našao pri vrhu lista najboljih albuma, u uključujući i godišnji pregled muzičkih izdanja Stereo Art magazina, od početka saradnje nije bila upitna - jer su to prekaljeni, vrlo iskusni muzičari. Na dolazećem ostvarenju, konkretno u aktuelnoj pjesmi, Zvonka Obajdin (sint, orgulje, vokal), Daniel Rodik (električna gitara), Ernest Džananović (bubanj i perkusije), novi član Goran Ritoša (bas) i naravno Milan, kao pjevač i gitarista, nude izraženiju i još kompaktniju dinamiku svirke, uveliko ubrzavajući muzički puls i uvećavajući očekivanja fanova.
Ova pjesma je proslava putovanja, automobila i (osjećanja) slobode, tako nekako legendarni Nil - jedna od onih neuništivih, gorostasnih figura rok muzike - opisuje singl “Ševrole(t)“, čavrljajući prije nego krene na skoro šesnaestominutnu vožnju otvorenim prostranstvima grandžiranog rokenrola. Iako dobrano u godinama, Jang, očito zauvijek mlad, krstari skupa sa starim pajtašima – a to su Bili Talbot, Nils Lofgren i Ralf Molina. Zajedno po ko zna koji put uživaju i sublimiraju silinu i žestinu brojnih prijašnih putešesvija, čije je pogonsko gorivo beskrajna strast prema bučanju, prema skičanju, prema „krljanju“ električne gitare - tom prljavom, najčešće (žešće) distorziranom zvuku benda Crazy Horse.
To je jedan od (soničnih) vrhunaca nedavno objavljenog alabuma „World Record“, snimljenog uživo u produkciji Rika Rubina, u ostalim momentima vrlo angažovane lirike, skoncentrisane na ekološke i ine probleme savremene sredine, inače znatno suptilnije i smirenije zvučne slike. Ujedno je „Ševrole(t)“ i jedan od singlova godine, što je mogao da bude i prije 25, a možda i 40 godina, eto koliko odskače, kako na samom albumu tako i neopisivim „vajbom“ koji ga povezuje sa mnogim klasičnim singlovima Nil Janga pod visokim naponom.
Posle šest decenija aktivnog djelavanja na muzičkog sceni Nil i njegov najbolji bend djeluju zapanjujuće svježe, posvećeno i osviješćeno, kao malo ko od bezbrojnih mladih kolega, noseći kao pero laku istoriju korpulentnog, nelektrisanog roka na svojim plećima, sve sa sličnim ali revidiranim idejama i elektricitetom, napose integritetom, jednako kao u vrijeme „Rust Never Sleeps“, ili „Ragged Glory“, ili bilo kojeg od poslednja tri albuma maestra sa legendarnim Bendom.
Već prvi pogled na naslovnu fotografiju novog EP izdanja – tri godine posle singla koji mu je prethodio i čak pet nakon poslednjeg albuma grupe Nežni Dalibor – daje nam do znanja da ovo nije tek puki pop produkt; autorka Marina Uzelac po ko zna koji put prevazilazi svoje (inače vrhunske) domete i kreira simboličan “kaver” metafizičkog mini albuma koji zaranja u suštinu. A na njemu je sledeće:
Melodična i bučna muzika, prepuna kontemplacije, sva u sagledavanju Svijeta i sebe u njemu, kao izgubljene i bespomoćne jedinke...
