U prvoj sedmici aktuelnog mjeseca završen je desetodnevni Međunarodni filmski festival u Beogradu, a jedan dio 46. FEST-a mogla je pogledati i publika u Budvi, na kojem je prikazano čak 116 premijera ( u Srbiji i Crnoj Gori, uz nekoliko regionalnih i svjetskih, takođe), sve u povećanom broju bioskopskih sala. Ipak, srce FEST-a ostaje Sava centar koji svake zime, tokom poslednje sedmice februara i početkom marta, postaje središte filmofila svih generacija, a njihovo užurbano kretanje i žagor dok hitaju da pogledaju ključne naslove sa najprestižnijih svjetskih festivala - Kana, Venecije, Berlina – jedna je od nezaboravnih slika Beograda nekad i sad, velegrada urbanog duha onoliko koliko je to moguće u ovom sve komplikovanijem, a sve priprostijem vremenu, vremenu u kome mediokritetstvo klade valja a prostaci kolo vode.
U tom smislu FEST je bio i još uvijek jeste – možda još više nego ranije – oaza dobrog ukusa, prvoklasna kulturna manifestacija sa svojim usponima i padovima u skoro pola vijeka trajanja, koja je poslednjih godina na stabilnim osnovama, sa konstantno respektabilnim brojem gledalaca, od ovog izdanja uz povećan broj nagrada od kojih bismo pored specijalnih, već pominjanih priznanja za ugledne goste festivala, izdvojili sledeće (samo iz takmičarskih selekcija): “Beogradski pobednik” za najbolji film (ali i scenario) pripalo je filmu “Šarmer” a Nagrada žirija filmu “Bez datuma i potpisa”, dok je kao najbolji režiser glavne takmičarske kategorije inostranih filmova nagrađen kultni sineasta Pol Šreder, za njegov aktuelni film “Iskušenik”, dok je u selekciji srpskog filma najboljim proglašen debi Lazara Bodrože “Ederlezi rising”, kojem je pripala i nagrada za najboljeg režisera.
Navikli smo na iznenađenja od Ramba Amadeusa, ali jednu prefinjenu, prekaljenu a toplu, neoromantičnu baladu nismo baš očekivali od velikog šoumena i “kumašina turbo folk muzike”. U svom veoma raznovrsnom, intrigirajućem muzičkom opusu koji se kretao od alternativnog (mahom rok) zvuka do eksperimenata sa elektronikom za potrebe pozorišne predstave, do beskompromisnog džeza na poslednjim studijskim albumima, Rambo je išao putem kojim se rjeđe ide, ne obazirući se na trendove i ukuse publike. Čak i za kontroverzni nastup na izvikanoj “Pjesmi Evrovizije” bio je pripremio nešto drugačije, ne zanemarujući sopstvene, nezanemarljive hit potencijale koje bi povremeno, al samo povremeno "prodžarao" u samom sebi, snimivši i nekolicinu velikih (ne tek parodičnih, nego i melodičnih) hitova u proteklim dekadama.
Tokom tri prethodne sedmice Bitipatibi je, u izmijenjenoj i proširenoj postavi, proširio granice svog muzičkog izraza, odnosno učinila je to jedna od najzanimljivijih domaćih autorki (čitaj: autora) na alternativnoj rock (i pop) sceni čiji se poslednje ostvarenje Lešnici divlji 2 našlo na samom vrhu najboljih regionalnih albuma prošle godine, ne samo po izboru Stereo Art magazina.
Unina poezija otvorila je široko latice svojih stihova, poetske slike nisu više tek impresionističke, neodoljive konture, sada su i teksture tih slika pa čak i čitave narativne niti – posebno u hitičnoj pjesmi “Pola deset” - jasno iscrtane, toliko da bi sve eksplicitniji rukopis mogao s malo truda da postane mainsream – u nekom alternativnom popkulturnom kosmosu… A u isti mah zvučna slika se potpuno rascvjetala, produbila u nekoliko paralelnih (mikro)tokova, svirka je mnogo energičnija te ta razbuđena dinamika, sa gitarom u svakoj pjesmi i saksofonom koji znatno obogaćuje aranžmane, unosi optimizam u inače melanhkoličnu poetiku benda. Ritam sekcija je takođe porasla po zamahu i poprilično očvrsla u izvedbi, posebno baščina.
Drski i duhoviti egzibicionizam žanrovski suviše raznorodnih pjesama sa debitantskog albuma, mladi alternativci čudnog imena Vizelj (sub)verzirano mijenjaju ovim šestominutnim singlom iz kojeg isparava paranoja usamljeničkog beogradskog asfalta. Tako dugo trajanje provocira promjene tempa i nekoliko raznovrsnih pasaža koji su povezani u provokativnu, brutalno dobro cjelinu, no bez suvišnih pankerskih ili fankerskih "ispada". Kao da je bend zrio negdje tamo u mraku i sada suvereno demonstrira konceptualni, kompozitorski ali i poetski pomak koji je redom povelik. Slušaoci koji nisu upoznati sa njihovim prethodnim radom, jer bend postoji od 2013. godine, za njima je jedan EP i jedno dugosvirajuće izdanje “Naj Bolji”, ostaju neopomični, iznenađeni kvalitetom zvuka i čvrstinom (razruđene) strukture ove numere. Sve je na svome mjestu, savladali su potrebu da se razmahuju sviračkim umijećem, a sačuvali i usavršili građenje atmosfere u pjesmi – koju su prestali da razgrađuju i dekonstruišu. U tom smislu ovo jeste jedna od naj-bolje konstruisanih alternativnih pjesama godine na izmaku. Kako se to kaže taknuto-maknuto, pa nema šanse da se momci vrate unazad jer su tako daleko odmakli.
Svilen i sugestivan glas, stav džentlemena, sentimentalna atmosfera s jazzy gitarom kao usamljenim instrumentom od kojeg sve počinje i sa kojim se sve završava (ali ne zaboravimo na vokal koji je oduvijek bio najuzvišeniji od svih instrumenata), uticaj džez šansonjera, koliko muških toliko i ženskih, natruhe Skota Volkera i njegovih melanholičnih, manje dramatičnih pjesama, na trenutke i senzibilnost na tragu naprežaljenog Džefa Baklija, coolerska crooner-ska estetika – sve su to elementi koji smiješani čine romantični koktel jedne jedine numere, uvodnog singla debitantskog albuma kantautora čiji je pseudonim Gentleman. Iza njega se skrio Marko Lucijan Hraščanec, multiinstrumentalista i stalni član (super)benda Moskau, koji planira da svoj solo album objavi u februaru, mjesecu ljubavi. Početkom sledeće godine, dakle, saznaćemo da li je riječ o nizu pjesama koje proširuju paletu iz uvodne rečenice, iako su pobrojani činioci dovoljni da se ispuni debi o kojem bi se moglo puno pisati i u njemu uživati.
U međuvremenu,ne prestajemo da vrtimo uvodni song, a isti je još početkom godine natuknut intrigantnim teaserom. Album u najavi takođe je dobio upečatljivu, kratku video najavu koju su osmislili autor i Dinko Šimac, inače reditelj spota kojim se Gentleman premijerno predstavlja – kao solista.
Dani kada je potpisnik ovih redova s ponosom nosio ruksak na kojem je bio nalijepljen lik Morisija izgledaju kao davno prošlo vrijeme, i zaista to davno bijaše, a vrijeme kao da se ubrzava dok se udaljava dok usporavam(o) silom uspomene da ne izblijede, pa tako i sjećanje na godine tokom kojih je Mozova solo karijera bila logičan nastavak nedostižne The Smiths zaostavštine. No, Stiven Patrik očito ne stari kao vino, glas ga koliko možemo čuti još služi ali inspiracija izmiče, jer teksta za aktuelni singl “Spent the Day in Bed” vjerovatno bi postidio njega samog dok je bio u naponu snage, a to ne bješe samo dok je sarađivao sa Džonijem Marom nego čini se sve do sredine prošle decenije (možda se složimo da je “You Are the Quarry” poslednji album koji odskače iznad prosjeka).
