Blasfemičnu verziju klasika ex-Yu pop muzike nije snimio niko drugi nego Žika u saradnji sa Marinom, koji su zločinački iskasapili sopstveno čedo iživljavajući se nad njom, bez nasušne potrebe ili prihvatljive, logične motivacije.
Nego, vratimo se 35 godina unazad, kada je jugoslovenska rock i pop scena vrcala od svježine, do te mjere da se smatrala trećom najznačajnijom muzičkom svjetskom silom. Iz ove perspektive te ocjene na da nisu bile pretjerane nego je novi talas ponudio neuporedivu muzikalnu gozbu u ovom dijelu Evrope, ideja je bilo "za izvoz", stasavali su kao na traci inventivni, ingeniozni bendovi od kojih su samo pojedini postali i hitmejkeri, uspijevajući pri tom da sačuvaju sopstveni autorski integritet i prije svega kvalitet muzike. Grupi Zana to nije uspjelo na duge staze, postala je veoma uspješna na početku karijere ali je nakon prvih nekoliko albuma njihova kreativnost postepeno (z)gasnula, uz česte promjene ženskih vokala i osipanje članova benda.
Gitare režu eter kao sonični žileti, ritam sekcija puni do vrha pluća adrenalinom, srce bi da poskoči iz sebe sama dok se garažni rock i (spi)ritualna mantra ukrštaju u novoj pjesmi Black Rebel Motorcycle Club-a. Na raskršću požudnog bluesa i omnipotentnog rockandrolla BRMC zvuči i zveči drsko i neodoljivo sexy, kao na debiju - neponovljivom albumu koji nisu ni sami docnije dostigli. Za bubnjem briljira Lea Šapiro, razdražujući slušaoce za ženu zaista žestokim udarcima, a rif u refrenu razbija samokontrolu slušaoca u paramparčad. Treba se ponekad prepustiti muzici i podivljati, po potrebi odvrnuti pojačala do kraja pa da distorzirani bas zastruže po prozorima komšiluka! Sedmi album fenomenalnog trija iz San Franciska – “Wrong Creatures” - koji je nekako sišao ispod radara nakon prve tri ploče, stiže tek posle Nove godine, a ove teško da je bilo jebozovnije i razornije numere. Slušati ovo trominutno remek-djelce ispočetka, svaki put što gromoglasnije...
Već od polovine pjesme koja najavljuje neočekivani zajednički album Kurt Vajla i Kortni Barnet kreće gitarska vožnja, gitare jure esenciju rokenrola i hvatajući je sažimaju u potentnim, dualnim porcijama električnih pražnjenja, uz šlag pri kraju – diskretnu usnu harmoniku koja podvlači country-rock prizvuk numere. Numere koju Kortni i Kurt pjevaju naizmjenično, na početku tipično unutar sopstvenih već izgrađenih poetika, ali u određenom, ne precizno odredljivom trenutku Vajl preuzima kormilo i jedri ka horizontu ( a Barnet ga odvažno prati), gdje nepoznato se sudara sa neustrašivošću kormilara koji uspravlja svoj instrument kao jarbol, ili simbolički falus što električna gitara u svojim najspontanijim solažama uvijek jeste, još od penetracije Džimija Hendriksa u popularnu kulturu i kolektivno nesvjesno.
Prošle sedmice, na uglednom, prvenstveno pozorišnom festivalu “Grad teatar” u Budvi je izveden originalni autorski projekat Maje Pelević i Olge Dimitrijević “Sloboda je najskuplja kapitalistička riječ” koji je premijeru imao na prestižnom BITEF-u, prošle godine. Sa dramaturškinjom Majom Pelević, koja je poznato pozorišno ime mlađe generacije, porazgovarali smo o kapitalizmu, neoliberalizmu, socijalizmu Jugoslavije i Sjeverne Koreje, moći medijske i druge manipulacije kojom se i sama poslužila kao izvođač/ perfomer/glumica, zajedno sa koleginicom sa kojom je napisala i režirala komad. Isti počinje naizgled neobavezno, komičnim i satiričnim prikazom savremenog konzumerističkog društva i, na suprotnoj strani, predrasudama o jednoj nama potpuno nepoznatoj komunističkoj zemlji u kojoj su autorke boravile (tokom pripreme i početka rada na predstavi), a završava se u sasvim drugačijem tonu, razbijajući barem dio naših predrasuda u paramparčad i opominjući nas, gledaoce, da pokušamo da sagledamo stvari koje gledamo (cinici bi dodali: i život koji živimo). O stanju stvari u Srbiji i Crnoj Gori, Majinim i Olginim iskustvima iz Sjeverne Koreje, istinama i lažima u savremenom pozorištu, čitajte u intervjuu koji slijedi.
Ima li većeg paradoksa u svijetu izokrenutom naglavačke od činjenice da je možda najljepši album ovog ljeta objavila jedna Jermenka, rođena u Siriji i to baš u mjestu Aleppo, odrasla u Saudijskom Arabiji koja se, nakon što je njena porodica osvojila “zelenu kartu” na internetu, doselila u Ameriku sa sedamnaest godina i selila po “obećanom” kontinentu već puno puta?
Štapin dinamita čiji fitilj ubrzano sagorijeva metaforički oslikava silinu, žudnju, žestinu kojom odzvanja i odjekuje novi singl grupe Gatuzo u proširenom sastavu. Naime, i ranije ubitačnom dvojcu (Damir Šiljo Trkulja i Goran Martinjak) koji je oduševljavao svojom kompaktnom energijom pridružili su se Jakov Kolega na basu i Stipe Mađor Božinović na trubi koji su proširili i značajno obogatili zvučnu sliku benda.
