Recenzija: Valentino Bošković- Marsovska listina

Recenzija: Valentino Bošković- Marsovska listina

font size: + –

04 oktobar 2016

Author : Novak Govedarica

Recenzija: Valentino Bošković- Marsovska listina

“Marsovska Listina” je kriptonit nezavisne produkcije, dragocjeni modri kamen koji pospješuje energetske protoke, raskrčuje krvotok zdravog duha i prefinjena humora. Slušaoci koji se prepuste konceptualnom toku i fluidnom žuboru prvorazrednih pop melodija, šarmu lokalnog bračkog dijalekta koji sam po sebi izaziva smješkanje recipijenta, naći će se u virtuelnoj hiperbaričnoj komori, a nakon preslušanog Albuma koji se konzumira u cijelosti mali će biti broj onih, pretpostavimo naslušanih, koji neće dodati Valentino Bošković na spisak svojih omiljenih muzičara. Toliko duha na jednom “nosaču zvuka” nije se čulo još od vremena Buldožera, ili Idola, uopšte novog talasa koji je vrcao duhovitošću kojom odiše svaki dašak, svaki ton ove muzičke poslastice, pa se lične asocijacije šire progresivno. Brzopleto prizivam još jednu metaforičnu konstrukciju - hrvatski Gorillaz na proputovanju kroz neku alternativnu galaksiju, prvenstveno zbog pop melodičnosti i zbilja vanserijskog produkcijskog dosega, gdje su najsitniji i najfiniji detalji na svom, savršeno postavljenom mjestu.

Valentino Bošković su se već svojim prvim izdanjem, takođe objavljenim isključivo u “bespućima interneta” tj. na bandcampu, vinuli vrlo visoko u svemir koji su sami konstruisali i konceptualno zaokružili, iliti zaronili duboko u kosmos sofistikovane pop muzike sa kratkim izletima u neopsihodelične pasaže koji se tu i tamo pojave, a akumuliraju u pretposlednjoj od ukupno deset pjesama, virtuoznoj “10645 Brač” na kojoj gostuje Dino Santaleza iz benda Pridjevi.

Branko Dragičević i Josip Radić, dva prekaljena muzička astronauta koji konstantno istražuju nova područja i izražavaju se u različitim formama, aktivni u nekoliko raznovrsnih projekata, ovaj su put pronašli najljepši put u domaštane, neistražene predjele sopstvene kreativnosti, u kojem se granice bezgranično šire, snagom bogomdanog talenta i otvorenošću (duha) prema eksperimentisanju. Sklopili su idealnu, veoma skladnu cjelinu od sukcesivno predstavljanih singlova koje su servirali ne malom broju svojih fanova tokom prethodnih mjeseci (i godina). Pojedinačno, pojedini pjesmuljci – npr. “Marsferatu”- znale bi zazvučati kao dosjetke bez dubine koje kao da djelimice gube šarm tijekom konstantnih (singl) preslušavanja, ali kao parčići eksta-terestrijalnog pazla nemaju mane.

“Marsovska Listina”, naime, teče kao najbistriji potok na rubu raskošne šume, na nekoj drugoj planeti. Vrti se od početka do konca i onda ponovo veze ispočetka, kao da se sva visprenost, umješnost, umjetnost na kraju krajeva, sliva u sebe samu a mi se tom žovijalnom žuborenju prepuštamo, od miline omamljeni, skoro ošamućeni od ushićenja. Silna radost sviranja, pjevanja i produkcijskog poliranja (kada je sigurno bilo jošte zdrave zajebancije) preliva se na ne mogu reći konzumenta, jer je to rogobatan izraz – u ovakvoj se muzici aktivno uživa. Zbog toga nije lako analizirati stil Valentinov, jer taj Bošković nosi se vrlo stilizovano, uglađeno a opet ležerno, neopterećen je modnim detaljima a itekako moderan, čini se ispred (svoga) vremena.

Vanvremenska muzikalnost i dar da se najbanalnije teme (“Nima nima nima nima vode”, inače jedna od najboljih njinih pjesama) preobraze u pop teoreme dokazuju ingenioznost autorskog dvojca od čijih se muzičkih slatkiša ne dobija šećerna bolest – idealan je to omjer slasnog i krasnog, začuđujećeg i zadivljujućeg, nepretencioznog i tendencioznog, pitkog a nimalo plitkog. Kad se sve zbroji, držite me za fige, prvi pravi album Valentino Bošković(a), - uzmemo li da je VSSR ipak EP- godine 2046. za kad su VS zakazali svoj prvi koncert u karijeri – živi bili pa vidli!- bit će smatran biserom (indie) pop produkcije. Ukratko – štrumpfantastično!

Ocjena (unutar nama poznate galaksije): 9.5/10