The Cure - Songs of a Lost World
Prvog novembra konačno ćemo dočekati novi album obožavanog benda koji predvodi neuporedivi Robert Smit, prigodno naslovljen “Songs of a Lost World”. Uvodna, sedmominutna numera uokvirena je prepoznatljivom poludepresivnom atmosferom jednog od najsenzibilnijih stvaralaca ikada, čije su pjesme (kao i on sam) vječito vrludale na klackalici između otežalog, gustog mraka očaja i razigrane svjetlosti ushićenja (kako autora tako i slušalaca, često na istoj ploči). “Alone” je slojevito melanholična, vjerovatno lična koliko li metaforična pjesmetina koja, kako kompozitor to sumira, “otključava cijeli album”, ujedno ona koju je Smit (sa)čekao da bi novi muzički materijal napokon bio objavljen. A to će se zvanično desiti prvog dana mjeseca novembra, pa tako najnoviji The Cure – ako bude dovoljno ljekovit i učinkovit – ima šanse da uđe na liste najboljih albuma 2024.
-----
Michael Kiwanuka – Small Changes
Cijelih pet godina je prošlo od znamenitog albuma “Kiwanuka” koji je zaslužio nagradu Merkjuri. Uoči svog četvrtog albuma britanski kantautor afričkog porijekla (iz Ugande) javio se najprije singlom “Floating Parade”, uobičajenim, “raskošno toplim” zvukom i prefinjenom orkestracijom koji privlači širi krug slušalaca. Međutim, druga je numera -naslovljena “Lowdown (parts i and ii)” – znatno više podigla očekivanja, što delikatnošću zvučne slike što referencijalnošću ove dvodjelne numere. U njoj se, na impresivan način, stapaju soul, rok i –čak!- suptilna psihodelija što sve skupa vuče korijene od velikana poput Marvina Geja, Van Morisona a pride i rani(ji)h radova Pink Floyda. Potencijalno, pred nama bi se mogao naći jedan od najemotivnijih i najsuptilnih albuma godine, jednako zanimljiv muzičarima odnosno kritičarima koliko li slušateljima raznih profila.
----
Father John Misty - Mahashmashana
Ako je neko sumnjao koliko neustrašiv kantautor je Džoš Tilman aka Father John Misty, oblačiće sumnje je razvejala osmoipominutna stvar kakvu malo ko danas može kreirati, a kamoli objaviti za: “I Guess Time Just Makes Fools of Us All” je trijumf njegove blagoglagoljive, izrazito melodične, a uz sve to I (izrazito) ironične autorske ličnosti. Da se ne lažemo, u pitanju je jedan od najrelevantnijih i najtalentovanijih američkih kantautora poslednjih par decenija, koji do sada nije snmio prosječan album, te jedva čekamo da čujemo kompletiran(u) “Mahashmashana”. Prvi ovogodišnji (mega) singl objavio je uoči izdanja naj hitova, neobično nazvanog “Greatish Hits…”, a nedugo potom iznenadio je naizgled nokturalnom i emotivno snažnom “Screamland” koja takođe traje dugo - punih sedam minuta, ali sibjektivno utisak je znatno kraći. 22. novembra zvanično izlazi šesti studijski album - još najmanje toliko Džoš je objavio pod svojim pravim imenom (što takođe preporučujemo za preslušavanje)- na kome očigledno neće biti komercijalnog kompromisa, a što je a priori za svaku pohvalu.
---
Primal Scream - Come Ahead
Povratak Primal Scream nakon osmogodišnje pauze, u velikom je stilu najavila još jedna dugometražna numera, u trajanju od šest minuta. Fanki ritam i s ukusom orkestrirane dionice samo su šlag na torti – u središtu je tekst itekako aktuelan, koji počinje stihovima Manichean times, have you heard the rumors of war? / The blind lead the blind and the truth ain’t truth anymore…! Nakon predivnog prvog singla prepunog nade, s naslovom “Love Insurrection”, Bobi Gilespi zaranja dublje u glib neokolonijalnog evropskog imperijalizma, što je (kao što znamo) osnova savremenog kapitalizma; u numeri “Deep Dark Waters” kreira još jedan omaž svom pokojnom ocu, inače poznatom fotografu i (socijalnom) aktivisti. Fotografija odnosno lik Roberta Gilespija, krasi naslovnicu albuma koji će zvanično biti dostupan od 8. novembra, a jedan od singlova je i “Ready to Go Home”, vrlo uspio melanž plesnih ritmova i gospela, na tragu nekakvog profanog disko-rok hita koji bi se svirao – po sahranama. Ovu je numeru autor odsvirao (očito voljenom) ocu na samrtničkoj postelji, što dodaje još jednu notu intimnog albumu koji se prevashodno bavi univerzalnim, pa čak i političkim temama u najširem smislu tih izlizanih pojmova. Imajući na umu navedeno, za očekivati je angažovano, odvažno i očigledno veoma stilizovano djelo koje već na prvu zvuči neodoljivo – (ko)producent je, naime, prekaljeni Dejvid Holms; ranije je takođe sarađivao sa bendom koji je pronašao neku novu svježinu i oštrinu u svom izrazu.
---
The Smile - Cutouts
Superiorna grupa koju čine Tom Jork, Džoni Grinvud, i Tom Skiner u januaru su zvanično kompletirali prethodni, a evo za nekoliko dana objaviće još jedan, njihov treći zajednični album koji prevazilazi obličja rok muzike i opire se kategorizaciji i klasifikaciji bilo koje vrste. Najavljen je “dijametralno suprotnim” singlovima koji su izašli istovremeno: “Zero Sum” je frenično ritmična a “Foreign Spies ambijentalna i kontemplativna. Podjednako u rok, džez i serioznoj savremenoj muzici, The Smile su se odmetnuli i plove usamljeničkim, dalekima vodama – na radost brojnih fanova. To je naravno baza potekla od Radiohead pratilaca, ali iznenađuje, i istovremeno imponuje činjenica, da po više stotina hiljada preslušavanja imaju ove suštinski alternativne, apokrifne numere - tako daleko od mejnstrim tokova popularne muzike. Posebnu popularnost očigledno ima progresivnost i dokazana ingenioznost njenih stvaralaca, a emocionalnost Tomovih interpretacija u svakom slučaju doprinosi da se proširi krug obožavalaca. Iako nosi neinspirativan naziv, “Cutouts” sadrži deset numera i vrlo je moguće da će oba ovogodišnja izdanja čuvenog benda biti u vrhu najboljih, ili će se mijenjati jedan pa drugi na listama , u skladu sa afinitetima "stručnih" slušalaca.
---
Pixies – The Night the Zombies Came
Već sam naslov nove Pixies ploče obradovao je fanove, a zatim su se zaredali redom vrlo dobri singlovi “Chicken “,“You're So Impatient” , “Oyster Beds”, “Motoroller … Na novom, desetom albumu kultnog benda svira nova basistkinja Ema Ričardson; Čarls Tompson, što je pravo ime Bleka Frensisa aka Frenka Bleka, napisao je dvanaest od ukupno trinaest pjesama, a jednu potpisuje i gitarista Džo Santijago.
Pixies zvuče iznenađujuće svježe, ne nedostaje im žestine (posebno u “Oyster Beds), a Blek kao da manje prikriva svoj enormni, nikada do krajnjih granica iskazani pop potencijal kojim nas je toliko puta do sada oduševio, bilo na prvih nekoliko (antologijskih) albuma benda, bilo na njegovim solo pločama. Pošto su singlovi ujednačeni, moguće je da kompletan album, koji će se pojaviti krajem oktobra, ostavi vrlo povoljan dojam, pa su se stoga našli ovde – ne zbog stare slave. Napomenimo i da članica prve postave Kim Dil takođe priprema debi album, pa će dodatno biti zanimljivo uporediti njihove domete...
----
Cover LP of Buckingham Nicks by Andrew Bird & Madison Cunningham
Iznimno talentovani Endrju Bird još je na svom izvrsnom albumu “My Finest Work Yet” započeo saradnju sa Medison Kaningem, a njih su se dvoje udružili i u poduhvatu koji se tiče oživljavanja pjesama s kultnog i čak slabo dostupnog albuma “Buckingham Nicks”, što je zajednička ploča koju su Lindzi i Stivi snimili (i objavili) nešto prije nego su se pridružili bendu Fleetwood Mac, brendu čijoj su slavi i sami uveliko kumovali…Endrju i Medison svojim dvoglasjem i suptilnim (novim) čitanjem, autentičnom re-interpretacijom tog manje znanog albumčeta iz daleke 1973. godine tvore moderno djelo, čija su osnova neporecivo kvalitetne pjesme Lindzija Bakingema i legendarne Stivi Niks. To je takođe nešto što jedva čekamo da čujemo u cijelosti; za sada su dostupna samo dvije numere, od kojih je poznatija “Crystal”, koju je čuvena (super)grupa uvrstila na album prosto nazvan “Fleetwood Mac “, objavljen prije skoro pa pola vijeka - u ljeto 1975. godine.
---
Larkin Poe – Bloom
Valja se strpiti do kraja januara, kako bismo preslušali sledeći album nešvilskog benda Larkin Poe koji predvode impresivne sestre Louel. Njihov najnoviji singl “If God Is A Woman” sažima na pravi način prirodu i poetiku bluz –roka koju preferiraju, a koja se sviđa i onima koji nisu okorjeli bluz ili rok poštovaoci. Prethodna pjesma, “Bluephoria”, takođe će se naći na albumu koji, kako je najavljeno, sadrži jedanaest songova. Na teritoriji kojoj suvereno vladaju muškarci, ako izuzmemo zanemaljiv broj žena među kojima je i naša Ana Popović, Rebeka i Megan su veliko osvježenje, pa su i očekivanja od nove ploče velika…
---
Franz Ferdinand – The Human Fear
Takođe u januaru 2025. biće kompletiran novi album (od početka neodoljivog) britanskog benda Franz Ferdinand koji je naslovljen “The Human Fear”, a to iz razloga što bavi ljudskom jedinkom pod svakovrsnim strahovima. Frontmen Aleks Kapranos i kolege, budući sada stariji, na nešto drugačiji način sagledavaju temu kojom se bave, ali su zadržali dozu humora i otklona u muzici a kao što se da primjetiti i stihovima, pa čak i spotovima, tako da od patetike nema ni traga. Naprotiv, nedavno objavljena pjesma “Audacious “ puna je životnih sokova, zrela i sočna - obećava još jednu avanturu u svakom smislu, koja sadrži dovoljnu količinu životne mudrosti u srži.
---
Tears For Fears – Songs For A Nervous Planet
Neočekivano, već krajem sledećeg mjeseca, bićemo počašćeni novim albumom grandioznog pop benda na koji su neki od nas gotovo zaboravili. Prisjetimo se Tears For Fears pominjanjem njihovih (u svakom smislu) velikih pop hitova: “Pale Shelter”, “Mad World”, “Shout”, “Everybody Wants to Rule the World”, “Woman in Chains” i, posebno, “Sowing the Seeds of Love”. Jedan od najraskošnijih pop projekata osamdesetih godina XX vijeka, vraća nam se u novom milenijumu, a nedavno objavljena “The Girl That I Call Home” čini kao da je vrijeme stalo – oni jednostavno nastavljaju tamo gdje su stali. Aktuelni singl automatski se pridružuje impresivnom nizu superiorno aranžiranih i produciranih pjesama, tako da su očekivanja od “Songs For A Nervous Planet” izuzetna. Nažalost, samo nekoliko novih numera će se naći na (n)ovom albumu – ostalo će biti live verzije njihovih najvećih studijskih hitova (gore pobrojani i drugi)…
