Branko Dragičević i Josip Radić, dva prekaljena muzička astronauta koji konstantno istražuju nova područja i izražavaju se u različitim formama, aktivni u nekoliko raznovrsnih projekata, ovaj su put pronašli najljepši put u domaštane, neistražene predjele sopstvene kreativnosti, u kojem se granice bezgranično šire, snagom bogomdanog talenta i otvorenošću (duha) prema eksperimentisanju. Sklopili su idealnu, veoma skladnu cjelinu od sukcesivno predstavljanih singlova koje su servirali ne malom broju svojih fanova tokom prethodnih mjeseci (i godina). Pojedinačno, pojedini pjesmuljci – npr. “Marsferatu”- znale bi zazvučati kao dosjetke bez dubine koje kao da djelimice gube šarm tijekom konstantnih (singl) preslušavanja, ali kao parčići eksta-terestrijalnog pazla nemaju mane.
“Marsovska Listina”, naime, teče kao najbistriji potok na rubu raskošne šume, na nekoj drugoj planeti. Vrti se od početka do konca i onda ponovo veze ispočetka, kao da se sva visprenost, umješnost, umjetnost na kraju krajeva, sliva u sebe samu a mi se tom žovijalnom žuborenju prepuštamo, od miline omamljeni, skoro ošamućeni od ushićenja. Silna radost sviranja, pjevanja i produkcijskog poliranja (kada je sigurno bilo jošte zdrave zajebancije) preliva se na ne mogu reći konzumenta, jer je to rogobatan izraz – u ovakvoj se muzici aktivno uživa. Zbog toga nije lako analizirati stil Valentinov, jer taj Bošković nosi se vrlo stilizovano, uglađeno a opet ležerno, neopterećen je modnim detaljima a itekako moderan, čini se ispred (svoga) vremena.
Vanvremenska muzikalnost i dar da se najbanalnije teme (“Nima nima nima nima vode”, inače jedna od najboljih njinih pjesama) preobraze u pop teoreme dokazuju ingenioznost autorskog dvojca od čijih se muzičkih slatkiša ne dobija šećerna bolest – idealan je to omjer slasnog i krasnog, začuđujećeg i zadivljujućeg, nepretencioznog i tendencioznog, pitkog a nimalo plitkog. Kad se sve zbroji, držite me za fige, prvi pravi album Valentino Bošković(a), - uzmemo li da je VSSR ipak EP- godine 2046. za kad su VS zakazali svoj prvi koncert u karijeri – živi bili pa vidli!- bit će smatran biserom (indie) pop produkcije. Ukratko – štrumpfantastično!
Ocjena (unutar nama poznate galaksije): 9.5/10
