„Blind God“ je pjesma na čijem jednom kraju dominira agresija (zarobljena ne samo u zvučnom sloju kao onome što će obgrliti tematski, već i kao stanje lirskog subjekta u trenutku kad se suočava sa sopstvenim demonima i vrišti svoju neravnopravnost s jačim od sebe), a na drugom sabrana, teška za sažvakati, svjesnost da u neposrednom kontaktu onaj što govori ne može da se nahrani ljubavlju i da sagorijeva u plamenu samog voljenja. Upravo na tom mjestu se tumačenje ove pjesme može posmatrati i na globalnom, i na ličnom planu. Nadobudnost lirskog subjekta, kreatora, koji ne dozvoljava sebi da se izjednači s onima koje je sam stvorio, njegova podrugljiva priroda, njegovo neaktivno posmatranje, sve to bi pripadalo tom prvom, globalnom. Ono što autor pokušava da stavi u fokus time što kreira ovakvu viziju božanskog egocentrika, a opet je kreator sad već lirskog lika, pa jedan drugog potiru u drugi plan, to je lični doživljaj malog čovjeka. Zaista sjajna alegorija „iz pera“ autora Vladimira Perišića, koji je na kraju potpisao i muziku, i konačno pakovanje ove pjesme, nakon što je prije godinu dana svoju prvu verziju dobila u jednom ugašenom studiju.

Muzički ova pjesma raste kao suzbijeni bijes, od pokušaja samokontrole do potpunog prskanja u refrenu, i onda se više ne vraća na tu istu stazu odglumljene smirenosti. Sjajni efekti koji se presele u trenutku iz jednog uha u drugo, kao da se gubi kontakt s dijelom razuma; izuzetna, moćna gitarska podloga, poigravanje s činelama koje otvara novo asocijativno polje prema konstantnom nesvjesnom osvrtanju u mraku, poput paranoje, kao neko ukazivanje na sveprisutnost, što je možda i najvažnija osobina božija, i taj krik (glasom Marka Vukajlovića iz benda Gomila Nesklada) koji iz sve pokore i sveg straha i strahopoštovanja izvlači prkos i pobunu.

Ova pjesma u startu svojom otvorenošću za interpretaciju nadrasta samu sebe, i već je, iako ima još dosta do kraja diskografske godine, sebi obezbijedila prostor na godišnjim listama.