Čitav, dvosatni film koji se ipak ne čini dugim iako je sporijeg tempa, u potpunosti je baziran na samo jednom liku odnosu glavnom glumcu koji ga nosi na plećima. Finiks glumi najviše tijelom, kožom i svojim kostima, antipatično prikazan i mučan za gledati u mnogim prizorima, što je vješt otklon reditelja – da je stilizovao ili učinio harizmatičnim protagonistu prešao bi na onu stranu koju ne bi mogao (bilo kako) etički opravdati. Tako se “Džoker” čini ekspozicijom za mrak, za dijaboličnost “Mračnog viteza” i može poslužiti kao uvod u Nolanovo briljantno redefinisanje Betmena u sedmoj umjetnosti, baš kao i njegovog antipoda – ako je “Betmen počinje” bio geneza jednog od omiljenih superheroja na velikom platnu, onda “Džoker” dubinski pojašnjava naslovnog negativca, ne zadržavajući se samo na njegovom nesumnjivo poremećenom umu nego skenirajući degenerisano društvo koje ga je stvorilo. Poentirajuća je izuzetno ubjedljiva replika, koju navodimo po sjećanju, a može poslužiti i kao teglajn (nakon gledanja filma) – “Eto šta se desi kada se sretnu umobolni usamljenik i društvo koje ga zanemaruje”.

Ulozi “umobolnog usamljenika” Finiks je pristupio ljudski, dakle ne kao antiheroju ili strip simbolu nego kao biću koje je osujećeno, ograničeno svojom bolešću i isto tako bolešću društva u kome bivstvuje. Takva angažovanost, te pripadajuća hrabrost da se iskorači iz zone komfora koja caruje u mašineriji visokobudžetnih i prije svega poslovnih projekata apsolutno je neočekivana, tim prije jer dolazi od režisera koji nas je zabavljao kojekakvim muškim mamurlucima i ludiranjima po Las Vegasu, sa svakim novim nastavkom Hangovera pretjerujući sve više. U ovom filmu nema viškova, naprotiv, naracija je ekonomična a dramaturgija možda i asketska, što potpisnik ovih redova pripisuje koscenaristi, koji  potpisuje film “Bokser” - nedovoljno prepoznato remek-djelo u režiji Dejvida O. Rasela.

Takozvanom prosječnom, možda još nesazrelom gledaocu filmova “Džoker” će biti pomalo dosadan, odbojan i u principu neshvatljiv, to jest neprihvatljiv a priori, prije nego i pokuša da isti sagleda: nedostaje tu akcije, nema dramatičnih i ekstremno uzbudljivih situacija niti tehnološki spektakularnih scena, nema ni B od (ne)klasičnog blokbastera; ukratko, većina dupke pune sale izgledala je otužno nakon odjavne špice– očigledno razočarana manjkom akcije a viškom značenja! Bilo je žalosno vidjeti sve te mahom mlade ljude kako izlaze iz bioskopa skoro pokunjeni ili glasno negodujući, jer su očekivali još jedan superspektakl, visokobudžetnu razonodu koja najčešće ne postavlja pitanja, nego uspostavlja paralelni kosmos sa malo ili nimalo dodira sa realnošću, ili ih, u najboljem slučaju, vješto i dubinski kamuflira, ta pitanja i maskirane (one istinske) teme, i razvija ih u tzv. podtekstu.

Tod Filips je, pak, u sadejstvu sa očekivano fascinantnim glavnim glumcem te Skotom Silverom sa kojim je pisao scenario, snimio jedan izrazito realističan, mogli bi se kazati estremno realističan film koji govori o nerazumijevanju, odbacivanju, uzročno-posljedičnim vezama nasilja i društvenog raslojavanja, i vice versa, pa i nedostatku empatije na čemu počivaju mnoga zla današnjice. Ne čudi, stoga, iako je to bilo izuzetno iznenađenje, što je “Džoker” dobio ne samo Zlatnog lava u Veneciji nego i osmominutne i to stojeće ovacije, tematski se povezujući sa pobjednikom Kanskog filmskog festivala, “Parazit”, koji ćemo uskoro moći gledati na Festivalu autorskog filma u Beogradu i izabranim bioskopima. Da, u kinima, tamo se gledaju veliki filmovi jer je doživljaj neuporediv, npr. kad Džokerovo lice odnosno lice Hoakina alias Žoakina, negdje pri samom kraju, u KRUPNOM kadru hipnotiše gledaoca. Trenutak prepoznavanja, spoznavanja, upoznavanja (sa samim sobom i svijetom oko sebe)...

Kamera je itekako upečatljiva sve vrijeme, čini se izvjesnim da će direktor fotografije Lorens Šer biti nominovan za Oskara, a lako bi se moglo desiti da prestižnu statuetu dobije izvanredna islandska kompozitorka Hildur Gundadotir koja potpisuje saosjećajan i sugestivan, eto upravo spektakularan saundtrek – usklađen savršeno sa temom i pulsom narativa. Upotreba pjesama Frenk Sinatre je lucidan potez, ironija sa stilom, a kao i uvijek "White Room" zvuči moćno, sa dodatnim intenzitetom nakon nedavne smrti Džindžer Bejkera.

Kao što je pomenuto, ovo je jedan od onih filmova koje u potpunosti nosi glavni glumac, a Finiksova interpretacija je strahovito snažna, povremeno zastrašujuća, često fizički neprijatna za gledanje, a na drugoj strani stvarna, da stvarnija ne može biti, čak i kada čini stravične zločine.Koliko je zapravo promišljen film pokazuje i rad sa ostalim, vrlo dobro odabranim glumcima. Uključujući De Nira koji djeluje svedeno i potčinjeno Priči – veliki glumac u sporednoj ulozi čiju je ekspresivnost i nerijetku eksploataciju iste, evo već decenijama, reditelj ovde ograničio i iskoristio samo onoliko koliko mu je bilo potrebno. Očito je da Robert nije slučajno prisutan, jer je “Džoker”, uzgred, omaž Skrosezeovom potcijenjem klasiku, takoreći komediji “Kralj komedije”, ne bez razloga. Pojedini kritičari Filipsovom filmu pripisuju sličnost sa kultnim “Pol Kersi ne oprašta” (u originalu “Death Wish”), no on zapravo dijeli više sa “Danom ludila“ (Falling Down). Kako saosjećati sa luđakom, to je pravo pitanje, i kako uopšte glumiti te predstaviti Džokera nakon genijalnog podviga Hita Ledžera koji je podigao do nebesa granicu glumačkog ludizma i izgarajućeg artizma? Tako što će se prizemljiti protagonista/antagonista, šta god, antiheroj kojeg doživljaju kao heroja oni obespravljeni, poniženi i uskraćeni, recimo, kao što je to inteligentno učinjeno u ovom slučaju…

Pitanje je koliko će članovi Američke akademije biti spremni za razumijevanje, a film je već naišao ne neodobravanje odnosno loše ocjene kod pojedinih, uglavnom konzervativnih kritičara, jer, između ostalog, propituje klasne nemire koji su kulminacija nasilja (koje rađa nasilje) što oni kao da ne žele da vide, naravno ne samo u američkom društvu, mada tamo pogotovo u ovom sudbonosnom času – a svaki čas je, logično, istorijiski pa tako bjehu i osamdesete u kojima se radnja odvija - Reganove i Tačerkine osamdesete kada, prisjetimo se, neman neoliberalizma rađa se, koja će tek u decenijama koje slijede pokazati svoje pravo lice, posve lišeno humanosti... Uprkos tome, ili možda baš zbog toga, nema sumnje da će biti barem nekoliko oskarovskih nominacija, i to iz samog srca Sistema o kojem se ovdje progovara… A možda ne progovara, nego je to samo još jedna projekcija u mozgu ubice i ludaka, maglovita je završna scena, ne da se odgonetnuti - da nije ponovo na djelu nepouzdani pripovjedač (koju tehniku reditelj izvrsno upotrebljava u središnjici, u vezi sa ženskim likom koji je privukao pažnju Džokera)? Šala mala, to bi bilo pojednostavljivanje, čak profanizacija veoma slojevitog, više no subverzivnog, netipičnog holivudskog filma koji obara rekorde gledanosti i trenutno ima (ipak) pretjeranu poziciju na IMDb-u; to definitivno nije jedan od deset najboljih filmova u istoriji sedme umjetnosti, ali jeste jedan od deset najznačajnijih i najozbiljnijih -bez šale - u godini 2019.

Ocjena: 8.5/10