Konačno je dostupan s nestrpljenjem iščekivani trejler za još jedan biografski film Džejmsa Mengolda, iskusnog režisera koji nije omašio u ekranizaciji životopisa Džonija Keša,  inače jednog od najzaslužnijih što je Dilan snimio svoj debi album, naravno pored čuvenog producenta Džona Henrija Hamonda (potonji je naprosto vjerovao u darovitost Dilana). Ispostavilo se da je Hamondova procjena bila više nego perfektna, neprocjenjiva i skoro profetska.

No, i dalje je teško procijeniti da li će ovo novo Mengoldovo ostvarenje biti blizu izvrsnosti filma “Hod po ivici”, ali prvi kadrovi obećavaju više nego što se dalo naslutiti na osnovu promo fotografije sa glavnim glumcem, na koju su mnogi Dilanovi fanovi odmahivali glavom – negodujući.

Međutim, Timoti Šalame jeste nesporno talentovan glumac, pride sa harizmom koju je i Robert Zimerman imao dok se probijao u velegradu – kao naizgled nadobudni mladić iz Minesote među mnogobrojnim folk trubadurima njujorškog Grinič Vilidža, sav u nastojanju da bude zapažen i da čuju njegovu muziku, a i da se približi svom uzoru i takoreći idolu Vudiju Gatriju (neizostavan lik u ovoj filmskoj, ali i Dilanovoj životnoj priči).

Izuzetno uporan momak, ispostavilo se po mnogo čemu poseban interpretator tuđih a kasnije i autorskih (nerijetko angažovanih) pjesama, preobražava se u Boba Dilana, personalno i muzički se formirajući baš u tom periodu, u prvoj polovini šezdesetih godina. To je vremenski okvir u koji je smještena radnja filma – sve do prekretničke i prevratničke elektrifikacije na znamenitom Njuport Folk Festivalu, koja se odigrala baš na današnji dan – 25.07.1965. godine.

Činjenica je da nije lako snimati igrani film o Dilanu nakon maestralne narativne polifonije sa savršenim nazivom, “Nema me” (u originalu I'm Not There), no i nakon te rediteljske majstorije Toda Hejnsa Dilan nije ostao ništa manja nepoznanica – a u razotkrivanju njegove tajanstvene, “mitske" ličnosti nije previše pridodao ni epski, takođe izvanredni dokumentarac maestra Skorsezea. Stoga je “A Complete Unknown” prigodan naslov nove vizuelne "biografije" jednog od najznačajnijih umjetnika - ne samo muzičara!- našeg doba, a o tome uostalom svjedoči Nobelova nagrada.

Džon Majal bio je jedna od najznačajnijih figura u istoriji britanske bluz i rok muzike, tokom druge polovine šezdesetih u manjoj ili većoj mjeri mentor impresivnoj grupi (ingenioznih) muzičara: Eriku Kleptonu, Piteru Grinu, Miku Tejloru, Džeku Brusu, Miku Flitvudu i Džonu Mekviju, da pomenemo samo one najpoznatije i najtalentovanije. Možda je najveći uticaj imao na Kleptona, čije ime stoji uz ime rodonačelnika britanskog bluza na njihovom jedinom zajedničkom albumu pod nazivom “Blues Breakers”. U to vrijeme zajedno su preslušavali, po Erikovim riječima, Majalovu izuzetnu, “nevjerovatnu kolekciju ploča”, a gitarističku vještinu koju je Klepton već pokazao u grupi The Yardbirds, sredinom tih zlatnih šezdestih usavršavao je, između ostalog, i u sobičku, u kući svog svojevrsnog tutora, istovremeno učeći i od bluz velemajstora Roberta Džonsona, Otisa Raša, Fredija Kinga – čijim su songovima dodali soničnu snagu i sopstvenu srčanost na pomenutom, antologijskom albumu iz 1966. godine.

Džon je bio zahtjevan kao učitelj, a o njegovom umijeću i prvenstveno znanju, svjedoči činjenica da su svi pomenuti muzičari, ubrzo postale legende rokenrola, proslavivši se u (super)grupama kakve su Cream i Fleetwood Mac, da ne pominjemo Tejlora kojii je zasvirao sa Stousima nakon nesrećne smrti Brajana Džonsa…

Donald Saterlend, legendarni kanadski glumac koji je najznačajnije filmske uloge ostvario sedamdesetih godina 20. vijeka, bio je glumački aktivan i među različitim generacijama gledalaca prisutan sve do prošle godine – u impresivnoj karijeri na filmu i TV serijama okušao se nešto malo manje od 200 puta.

Prelomnu, iako manju rolu odigrao je 1967. godine pod rediteljskim vođstvom Roberta Oldriča, u kultnom filmu “Dvanaest žigosanih”. Potom odlazi da snima u Holivudu i slijede redom izuzetni i nezaboravni filmovi sa kultnim prefiksom: anarho-antiratna satira “MEŠ” (M.A.S.H.) u kojoj Donald dominira skupa sa Eliotom Goldom (ujedno dobija status filmske zvijezde sa nespornom harizmom); akciona odnosno ratna komedija “Kelijevi heroji” (aka “Zlato za odvažne”) koja je većim dijelom snimana na teritoriji nekadašnje Jugoslavije, zatim u fascinantnom psihološkom trileru “Klut” (koji, dakako, takođe postaje kult) u kojem mu je partnerka Džejn Fonda, a podjednako uvjerljiva partnerka na filmskom platnu bila mu je Džuli Kristi u superiornom hororu “Ne okreći se” ( Don't Look Now) iz 1973. godine.

Aleksandra Slađana Milošević preminula je danas u Beogradu, nakon kraće bolesti, u 69. godini.

Bila je nesvakidašnje pojava na jugoslovenskoj pop i rok sceni, drugačije se oblačila, šminkala, furala neki samosvojan stil, ali drugačije je i pjevala. Njega interpetacija bila je prepoznatljiva već na debi singlici “Au, au” koja je objavljena 1977. godine. Nekoliko godina ranije debitovala je na festivalu “Studentsko ljeto” i osvojila Gran pri nagradu, a kuriozitet je da je svirala bas gitaru ( u nekoliko rok bendova) prije nego je postala poznata (kao) pjevačica. 

Njen drugi, hit singl s indikativnim nazivom “Sexy dama” postao je relativno kontroverzan po objavljivanju, iako je u pitanju sasvim benigna pop pjesmica za koju je tekst napisala Marina Tucaković. Ta saradnja je nastavljena i na prvom Slađaninom albumu “Gorim od želje da ubijem noć”, u produkciji PGP RTB, a isti zatvara pjesma koju je Milošević komponovala – “Kontroliši se”.

Znatno zanimljiva je njena sledeća autorska numera “Miki, Miki”, jedna od najuspješnijih i najslađih numera s početka osamdesetih. Ta se stvar našla na njenom "art-pop", tačnije alt. rok albumu “Neutralni Design” iz 1983. godine, ideja je bila da je isti katapultira u sam vrh novotalsne scene ali to se nije desilo. Konkurencija je bila žestoka, pomenuti album samo solidan iako sa puno dobrih ideja, uostalom uvodna pjesma je ništa manje nego fascinantna obrada - “Das licht von Kairo (Svetla Kaira)”, koja nikada nije dobila pažnju koju zaslužuje! Ostala je u sjenci zasluženog superhita “Miki, Miki”, objavljena kao B strana singlice te (diskografski) čuvene 1983. godine…

Frontmen britanskog sastava Cockney Rebel preminuo je 17. marta, u 73. godini, tokom tretmana protiv kancera.

Kao dijete provodio je mjesece i mjesece u bolnici, zbog polio virusa, što ga je, kako je nekom prilikom priznao, učinilo usamljenikom. Njegova muzika u svakom slučaju bi se mogla nazvati ekscentričnom, često melodramatičnom i sa izraženim osjećajem za „melodije veće od života“. Iako svrstavan u glem rok fioku Stiv Harli je, u suštini, poprilično maštovit i progresivan pop stvaralac, sklon neobičnim aranžmanima i rimama. Njegova vokalna izvedba često je upoređivana sa Dejvidom Bouvijem, zbog interpretacijske sličnosti, ali  nije tu riječ o kopiranju – reklo bi se da je to  specifično britansko kulminiralo čak i više kod Stiva nego kod Dejvida. Velika razlika je i u tome što je ingeniozni mu ispisnik, Bouvi, svoj talenat razvijao postepeno, njegovi rani radovi nisu obećavali puno, dok je Harli debitovao snažno, možda ne onako kako je on sam očekivao, doživio "najbolje godine života" relativno brzo, tokom "glemuroznih" sedamdesetih, ali kasnije nije postigao značajne (muzičke) iskorake...

Ako pažljivo poslušate Harlijeve pjesme uočićete, takođe, snažan uticaja Boba Dilana, naročito u ranim pjesamama. Možemo tome pridodati legendarni Roxy Music i Brajana Ferija - iz perioda s početka sedamdesetih, naravno.

Debi „The Human Menagerie“ benda Cockney Rebel snimljen je krajem 1973. godine, album je stekao kultni status naknadno, budući da nije imao izražen komercijalni efekat. Štaviše prvi singl, sedmominutna balada „Sebastian“, uopšte nije postala popularna u Engleskoj, ali zato jeste u Evropi, naročito u Skandinaviji – i Jugoslaviji. Međutim, hitovi na tadašnjim top listama bili su “Judy Teen” (sa prvog) i “Mr. Soft” sa sledećeg albuma "Psychomodo". Prva dva albuma snimljena su sa ekipom muzičara koje frontmen nije zadržao, nego je reformisao bend i 1975. godine javnosti predstavio „The Best Years of Our Lives“, vjerovatno vrhunac svog kompozitorskog angažmana, čiji zenit jeste bio tokom sedamdesetih godina. Navedeni album sadrži izuzetan hit, i jednu od najviše obrađivanih pjesama ikada, predivnu „Make Me Smile (Come Up and See Me)“...

Maestro Manara, jedan od od najznačajnijih strip stvaralaca našeg doba, gostuje u Herceg Novom okviru 18. Hercegnovskog Strip festivala, odnosno na devetom Strip vikendu koji čine izložba 80 radova kultnog umjetnika, razgovor sa Milo Manarom, propratna diskusija pod nazivom „Strip, literatura, film – budućnost kreativne industrije u Crnoj Gori”, uz neizbježno potpisivanje stripova.,, U najčuvenija djela slavnog, mnogima omiljenog strip crtača ubrajaju se “Indijansko ljeto” i “El Gaučo” za koje je scenario pisao takođe legendarni Hugo Prat,  “Đuzepe Bergman” u saradnji sa Federikom Felinijem, “Bordžije”, zatim “Gulivera”, “Klik” brojni drugi erotski serijali u kojima naročito impresioniraju ženski likovi. Ilustracije i crteži koje potpisuje Milo Manara najčešće su oličenje seksipilnosti i senzualnosti, što je razlog njegove velike popularnosti…