Nekadašnji frontmen benda Television napustio nas je nakon kraće bolesti, u 74. godini.
Tomas Miler preminuo je u gradu u kojem je postao dio istorije rokenrola – Njujorku. U njemu mijenja prezime, u čast slavnog francuskog pjesnika Pola Verlena, i kao Tom Verlen sudjeluje u kreiranju legendarne pank-rok scene, okupljene oko kluba CBGB. Upravo koncerti u pomenutom klubu sa gotovo mitskim statusom u rok istoriji (Television, Talking Heads, Ramones itd.), usmjeravaju dešavanja na rok sceni sredinom sedamdesetih, a potom inspirišu generacije alt. rok muzičara tokom osamdesetih i devedesetih godina.
“Nosi me na duši” je simpatičan singl, potencijalni hit kojim Svemirko i Peki Pele najavljuju eventualne buduće saradnje: u srži slatka (ali mrvu i gorka) melasa popa, fankija i disko muzike, plod zajedničke kreativnosti i što se tiče teksta, aranžmana i melodije.
Dobrodošla numera za fanove (već sada kultnog) kantautora, multiinstrumentaliste i producenta Marka Vukovića koji je debi albumom “Vanilija” redefinisao regionalnu pop scenu. Svemirko je je u kratkom roku snimio još dva albuma, “Tunguzija” i “Skalamerija”, od kojih se potonji možda pojavio i prebrzo, pa s nestrpljenjem očekujemo album koji će uslijediti, ako ne u ovoj onda u sledećoj godini…
Peki Pele, pak, alter je ego iza koga se krije Lino Pečur,koji do sada potpisuje EP pod ironičnim naslovom “Deguté”,muzičar koji – kako ga zgodno promoviše agilna izdavačka etiketa više manje zauvijek – “hoda po samom iveru oštrice, vješto balansirajući između krajnosti”.
Pečur i Vuković su zajedni producirali numeru koja je privukla solidnu pozornost publike – uvijek gladne kvalitetne pop muzike koja ne podilazi slušaocima, ali, istovremeno, ne bježi o komercijalnog efekta. Stihovi ”… nisi žena, ti si mama anakonde” odjekuju i ostaju i nakon što svirka staje, a pjesma se lijepi za uši i mami na ponovna slušanja. U najkraćem - šerbet pop nulte kategorije.
Jedan od najstrasnijih - mnogima i najstrašnijih - stvaralaca i izvođača rok muzike 20. vijeka, posebno prekretničkih šezdesetih i prve polovine sedamdesetih godina, preminuo je nakon duže bolesti, u 82. godini.
Dejvid Krozbi je tokom cijelog života bio manje ili više hipik, rokenrol i kontrakulturna ikona, najčešće nemirnog i divljeg duha koji istražuje i izaziva, što je rezultiralo razmiricama odnosno razilaženjem sa brojnim (redom izuzetnim) muzičarima sa kojima je sarađivao; pred kraj života, po sopstvenom priznanju, postao je svjestan gorke činjenice da praktično ne govori niti sa jednim od kolega sa kojima je bio u dva epohalna američka benda: The Byrds i Crosby, Stills, Nash (& Young)… A sa oba se uselio u Rokenrol kuću slavnih.
Jedan od bogova gitarskog rok Panteona napustio nas je u 79. godine, preminuvši od posljedica meningitisa prouzrokovanog bakterijama, kako prenose britanski mediji.
Među nekoliko ključnih gitarista u istoriji rokenrola, istu je lično ispisivao i usmjeravao u raznim pravcima, počevši najprije u legendarnom bendu Yardbirds, a zatim u supergrupi koju je sam predvodio. Džef Bek je pomjerao granice bluza, bluz-rok, rok i džez-rok muzike, uvijek bivajući inovativan i inspirativan za kolege muzičare među kojima su velikani poput Džimija Pejdža, Kleptona, Roda Stjuarta i dugačkog niza vrhunskih muzičara sa kojima je kasnije svirao ili sarađivao.
Čini se da su tokom prošle godine rok i (indi)pop bendovi u regiji bili još manje vidljivi nego li inače, manje prisutni u medijima, na mejnstrim kanalima, a i na sporadičnim, postpandemijskim festivalima - naravno ako izuzmemo slučaj, konkretnije fenomen Kostrakta i fenomenalan uspjeh koji je postigla, u suštini alt. izrazom i konceptom penetrirajući duboko u mračne dubine mejnstrima. Mimo nje, čini se da se prostor za nezavisnu scenu sve više smanjuje, a najžalosnije je da (potencijalna) publika ne dobija čak ni pravovremene i kontinuirane informacije, niti postoji dovoljna podrška…bilo čija. To najčešće nije odraz kvaliteta nego društvenih okolnosti i već neko vrijeme marginalizovane uloge rok kulture na ovim prostorima, tj. posebno među balkanskim gudurama budući da situacija nije bajna ni u svjetskim razmjerama. Možda je za nijansu bolje u susjednoj Hrvatskoj, koja je žanrovski raznovrsnija i produkcijski, u cjelosti gledano, mogli bismo reći izvrsnija u odnosu na ostale dijelove naše regije. No, iako marginalizovana, scena se čini žilava, pa makar ove godine nije bilo više nego nekoliko albuma koji su zamišljeni i realizovani kao cjelina, kao albumi u starinskom smislu te riječi, već je to najčešće niz singlova koji su (manje-više sukcesivno) objavljivani tokom prethodne dvije, tri ili čak četiri godine.
Ubjedljivo na vrhu je konceptualno zaokruženo, u svakom smislu uobličeno indi rok, fank & soul ostvarenje Ivana Grobenskog, ni nalik njegovom prethodniku, mini masterpisu “Siromahi i Lazari”, a na drugom je mjestu zajednička majstorija pjesnika Ahmeda Burića i gitariste Damira Imamovića, uz učešće Tonija Kitanovskog i drugih vrsnih muzičara. Slijede redom vrlo dobri albumi iskusnih muzičara u rok bendovima Lira Vega, Kanda, Kodža i Nebojša i novonastalom sastavu Sjeverozapad. Seine je pri samom vrhu, sa elektronikom koja je možda iznenadila neke od fanova, a takođe su se istakla novija imena sa domaće scene - J.R. August u kantautorskim mirnim vodama, kao i žešće gitarski naštimovani Fire in Cairo odnosno Šajzerbiterlemon. Negdje između žanrovskih odrednica, u pokušaju da uhvati (kvazi) duh vremena je bend Vizelj, kome to djelimično i uspijeva...
Koliko kvalitetne muzike sa nezavisne muzičke scene – a ista nas konkretno zanima - koja je rasuta po prostranstvima interneta - potrebno ju je samo pronaći i prepustiti se slušalačkom uživanju i, po želji, promišljanju. Nakon što smo promislili, a prethodno poslušali solidan uzorak, iskristalisalo se nekoliko važnih, suštastvenih, snažnih albuma, te još nekolicina vrlo dobrih ali možda ne toliko značajnih ostvarenja – koja su prirasla srcu recenzentima, sada samo dvojcu iz Stereo Art redakcije. Na prvom mjestu je, praktično bez ozbiljnije konkurencije, “Dragon New Warm Mountain I Believe in You”, u ovom specifičnom trenutku vjerovatno “najrokerskije” skupine muzičara u onom izvornom smislu u kome se rok muzika shvata(la) kao poligon eksperimentisanja i neprestanog (samo)istraživanja, proširivanja horizonta kako sopstvenih tako i očekivanja slušalaca, u pokušaju da se iskopa - ili pak istopi tokom alhemijskog procesa stvaranja - neki novi grumen muzičkog blaga. Pomenuta dvostruka ploča sadrži obilje esencijalnih momenata, odiše toplinom, plemenitošću emocija i, što je najvažnije, iskrenošću bez kalkulacije – što je ključna osobenost po kojoj razdvajamo (pop/rok/folk) industriju od istinske kreacije čiji motiv nije merkantilne prirode. Članovi benda Big Thief se možda neće “ljeba najesti” od ovih dvadeset pjesama, ali će polovina numera preživjeti sledećih 20, i mnogo više godina…
Među 10 najboljih najboljih našla su se neka očekivana, odranije etablirana imena poput Father John Mistyja i Ejnđel Olsen, ali i nove zvijezde (sve suženijeg) rok univerzuma, poput Wet Leg ili Fontaines D.C., dok ostatak čine lični favoriti članova redakcije. Nije se baš mnogo albuma preklapalo, ali konačna, da kažemo zajednička lista (koja je nastala bodovanjem od 20 bodova za prvu odnosno jednog boda za poslednju poziciju na pojedinačnim listama) ne čini se van tokova, naprotiv!
