“Mi Tormenta” je jedna od tri nove numere koje će se naći na deluks izdanju aktuelnog albuma benda The Black Keys, konkretnije na dvostrukom LP izdanju pod nazivom “Ohio Players (Trophy Edition)”, koje zvanično izlazi sredinom oktobra za etiketu Nonesuch Records.
Den Auerbah pjeva u duetu sa DeniLuksom, popularnim latino izvođačem iz Kalifornije, čiji su roditelji imigranti iz Meksika. Vrhunski producirana kombinacija rokenrola i tex-mex zvuka, dakle kumbije sa elemementima kantrija, sve skupa s natruhama bluza.
Potencijalni hit koji će u svakom slučaju odjeknuti nadaleko – budući da je izvedena isključivo na španskom jeziku. Za to su razlozi komercijalne prirode, ali kultni bluz-rok bend očito uspijeva da se zadrži u (pop) koordinatama sopstvene, predano destilirane estetike.
Iako na pragu svog poslednjeg kvartala, svi su izgledi da će nam ova godina ponuditi još vrhunskih muzičkih dostignuća, štaviše čini se da bi se najmanje nekoliko albuma moglo pridružiti ionako imresivnoj listi koju čine ostvarenja sledećih muzičara/ki: Siera Ferel, Edrijen Lenker, Vampire Weekend, The Smile, Bet Gibons, Džek Vajt, Džesika Prat, Bonny Light Horseman, Waxahatchee, Fontaines D.C., Hurray for The Riff Raff, Marta Spenser…
Neočekivano, iako se to iščekivalo evo već (najmanje) nekoliko ljeta, na kraju ljeta 2024. konačno možemo da čujemo novu pjesmu The Cure, i to kao najavu novog albuma koji stiže šesnaest godina nakon poslednjeg izdanja Roberta Smita i ekipe! Velika očekivanja izazvali su singlovi koje su u prethodnom periodu objavili Father John Misty, The Smile, Michael Kiwanuka i Primal Scream, a efektan povratak na pop scenu mogao bi da omogući i novi muzički materijal još jedne voljene grupe na koju su neki (od nas) skoro zaboravili – Tears for Fears. Pogledajte i ukoliko već niste poslušajte sledeće numere, među kojima su i potencijalni gradivni elementi nekoliko značajnih albuma (godine), a sasvim sigurno više nego par izuzetnih singlova koji će se naći na godišnjim listama.
Bruno Mars i Lejdi Gaga usnimili su srcedrapateljnu baladu, uz promo fotografiju koja (pogrešno) upućuje slušaoca da je riječ o kantri pop pjesmi. Bruno je pisao numeru dok je Gaga radila na svom sledećem albumu, pozvao je u studio i zatim su odlučili da to bude duet singl. Komercijalni efekat u svakom slučaju neće izostati, a čemu će kumovati video klip koji je Mars ko-režirao, uz obilato kruženje kamere oko dvije velike pop zvijezde. Epitet velika ne odgovara pjesmi koju izvode, ali izvođačka hemija (po)stoji, kao što se da primjetiti… Moguće da ćemo simpatični autfit pamtiti duže nego duet singl skockan samo za njine obožavaoce.
Konačno je dostupan s nestrpljenjem iščekivani trejler za još jedan biografski film Džejmsa Mengolda, iskusnog režisera koji nije omašio u ekranizaciji životopisa Džonija Keša, inače jednog od najzaslužnijih što je Dilan snimio svoj debi album, naravno pored čuvenog producenta Džona Henrija Hamonda (potonji je naprosto vjerovao u darovitost Dilana). Ispostavilo se da je Hamondova procjena bila više nego perfektna, neprocjenjiva i skoro profetska.
No, i dalje je teško procijeniti da li će ovo novo Mengoldovo ostvarenje biti blizu izvrsnosti filma “Hod po ivici”, ali prvi kadrovi obećavaju više nego što se dalo naslutiti na osnovu promo fotografije sa glavnim glumcem, na koju su mnogi Dilanovi fanovi odmahivali glavom – negodujući.
Međutim, Timoti Šalame jeste nesporno talentovan glumac, pride sa harizmom koju je i Robert Zimerman imao dok se probijao u velegradu – kao naizgled nadobudni mladić iz Minesote među mnogobrojnim folk trubadurima njujorškog Grinič Vilidža, sav u nastojanju da bude zapažen i da čuju njegovu muziku, a i da se približi svom uzoru i takoreći idolu Vudiju Gatriju (neizostavan lik u ovoj filmskoj, ali i Dilanovoj životnoj priči).
Izuzetno uporan momak, ispostavilo se po mnogo čemu poseban interpretator tuđih a kasnije i autorskih (nerijetko angažovanih) pjesama, preobražava se u Boba Dilana, personalno i muzički se formirajući baš u tom periodu, u prvoj polovini šezdesetih godina. To je vremenski okvir u koji je smještena radnja filma – sve do prekretničke i prevratničke elektrifikacije na znamenitom Njuport Folk Festivalu, koja se odigrala baš na današnji dan – 25.07.1965. godine.
Činjenica je da nije lako snimati igrani film o Dilanu nakon maestralne narativne polifonije sa savršenim nazivom, “Nema me” (u originalu I'm Not There), no i nakon te rediteljske majstorije Toda Hejnsa Dilan nije ostao ništa manja nepoznanica – a u razotkrivanju njegove tajanstvene, “mitske" ličnosti nije previše pridodao ni epski, takođe izvanredni dokumentarac maestra Skorsezea. Stoga je “A Complete Unknown” prigodan naslov nove vizuelne "biografije" jednog od najznačajnijih umjetnika - ne samo muzičara!- našeg doba, a o tome uostalom svjedoči Nobelova nagrada.
Džon Majal bio je jedna od najznačajnijih figura u istoriji britanske bluz i rok muzike, tokom druge polovine šezdesetih u manjoj ili većoj mjeri mentor impresivnoj grupi (ingenioznih) muzičara: Eriku Kleptonu, Piteru Grinu, Miku Tejloru, Džeku Brusu, Miku Flitvudu i Džonu Mekviju, da pomenemo samo one najpoznatije i najtalentovanije. Možda je najveći uticaj imao na Kleptona, čije ime stoji uz ime rodonačelnika britanskog bluza na njihovom jedinom zajedničkom albumu pod nazivom “Blues Breakers”. U to vrijeme zajedno su preslušavali, po Erikovim riječima, Majalovu izuzetnu, “nevjerovatnu kolekciju ploča”, a gitarističku vještinu koju je Klepton već pokazao u grupi The Yardbirds, sredinom tih zlatnih šezdestih usavršavao je, između ostalog, i u sobičku, u kući svog svojevrsnog tutora, istovremeno učeći i od bluz velemajstora Roberta Džonsona, Otisa Raša, Fredija Kinga – čijim su songovima dodali soničnu snagu i sopstvenu srčanost na pomenutom, antologijskom albumu iz 1966. godine.
Džon je bio zahtjevan kao učitelj, a o njegovom umijeću i prvenstveno znanju, svjedoči činjenica da su svi pomenuti muzičari, ubrzo postale legende rokenrola, proslavivši se u (super)grupama kakve su Cream i Fleetwood Mac, da ne pominjemo Tejlora kojii je zasvirao sa Stousima nakon nesrećne smrti Brajana Džonsa…
Donald Saterlend, legendarni kanadski glumac koji je najznačajnije filmske uloge ostvario sedamdesetih godina 20. vijeka, bio je glumački aktivan i među različitim generacijama gledalaca prisutan sve do prošle godine – u impresivnoj karijeri na filmu i TV serijama okušao se nešto malo manje od 200 puta.
Prelomnu, iako manju rolu odigrao je 1967. godine pod rediteljskim vođstvom Roberta Oldriča, u kultnom filmu “Dvanaest žigosanih”. Potom odlazi da snima u Holivudu i slijede redom izuzetni i nezaboravni filmovi sa kultnim prefiksom: anarho-antiratna satira “MEŠ” (M.A.S.H.) u kojoj Donald dominira skupa sa Eliotom Goldom (ujedno dobija status filmske zvijezde sa nespornom harizmom); akciona odnosno ratna komedija “Kelijevi heroji” (aka “Zlato za odvažne”) koja je većim dijelom snimana na teritoriji nekadašnje Jugoslavije, zatim u fascinantnom psihološkom trileru “Klut” (koji, dakako, takođe postaje kult) u kojem mu je partnerka Džejn Fonda, a podjednako uvjerljiva partnerka na filmskom platnu bila mu je Džuli Kristi u superiornom hororu “Ne okreći se” ( Don't Look Now) iz 1973. godine.
