Pikantno upotrebljene brazilske forme, fanki i čak afrobit ritmovi, konkretniji elementi džeza i uobičajeno šaputavi vokal, ostvaruju delikatesni pop bez prepotencije, a atmosferu blagu, ugodnu, svu od opuštenosti i blaženosti - baš nalik stanju zaljubljenosti. Na puno mjesta numere sadrže solaže, uopšte dionice saksofona (tonovi Strahinje Hadži-Tonića) ili toplinu produkcije i harmonija za koje je bio zadužen autor, uz podršku pažljivo odabranih gostujućih muzičara (gitara Slobodan Marković, bas Branko Vučetin, truba Lazar Mudžalo) . Na samoj polovini album lomi u osnovi hip-hop eksperiment, koji je uspio, a tematski od ostalih pjesama odudara “Hipertezija”, koja iskoračuje iz mikrokosmosa intime i zakoračuje u društvenu sferu, ne baš optimistična, za razliku od ljubavnih pjesama koje “pucaju” od pozitivnosti.
Čest motiv je more, more Jadransko i “ljeto koje se čeka”, doziva, što takođe nagovještava nostalgičnu crtu albuma pogodnog i za izvođenja na primorskim verandama, kao u “zlatno doba” negdašnje Jugoslavije. No, ne čini se da ROGI ima ovdašnje uzore, iako sentimentalnih duša nije nedostajalo u vanserijskoj jugoslovenskoj pop prošlosti, već da je riječ o samoukom, samosvojnom, duboko iskrenom autoru koji je u međuvremenu i muzički sazreo, pa isporučio jedan od simpatičnijih i, najvjerovatnije, najličnijih a sasvim sigurno najromantičnijih albuma godine.
Ocena: 8.0/10
