Album sadrži 16 pjesama, od kojih je za 9 muziku pisao Aron, jednu Džastin Vernon, a pet Džek Antonov, najpoznatiji kao producent vodećih pop heroina današnjice (poput Lorde i St. Vincent). Međutim, možda “najfolk” pjesmu napisao je izvjesni Vilijem Bouveri, koji se navodi i kao koautor pomenutog dueta Svift-Ivor, i nije poznato čiji je to pseudonim, pošto očito nije neko ko je afirmisan kao (kant)autor. Fanovi TS – a oni se broje milionima! – zabavljaju se teorijama ko bi to mogao biti, i da li je to glumac Džo Elvin sa kojim je dotična, inače vrlo šarmantna muzička diva u vezi, ali to naravno i nije važno. Bitno je istaći da je “Betty” izvrsna pjesma o srednjoškolskoj ljubavi, iz perspektive sedamnaestogodišnjaka koji je naslovnom curom očaran, a dovoljno je samokritičan da prizna da (u svojim godinama) ne zna puno o životu, ni o ljubavi… U svakom slučaju jedan od vrhunaca izuzetno intrigantnog albuma koji otvaraju tri ponajbolje, posve drugačije pjesme, sve tri plod saradnje Tejlor i Arona.

Do saradnje je došlo sticajem (vanrednih) okolnosti, u karantinu tokom prve faze pandemije, kada je Desner dobio silnu inspiraciju i potom podijelio mnoge muzičke ideje. Samo nekoliko sati kasnije primio je poziv od Tejlor, koja je predložila konkretno pisanje pjesama, a rezultat je zajednički filigranski niz koji počinje sa “the 1”, “cardigan” i “the last great american dynasty” (svi nazivi su pisani malim slovima). Potonju, pravu storitelersku majstoriju, fokusiranu na lik i djelo kapriciozne bogatašice Rebeke Harknes, odmah možemo da zamislimo u izvedbi Rajana Adamsa, koga je autorka ranije navodila kao muzičara koji je, pored ostalih, inspiriše; drugopomenuta je izabrana za najavni singl u režiji TS lično a spot je snimio maestro Rodrigo Prijeto, a prvu pjesmu otvara čaroban zvuk klavira na kome su bazirane skoro sve numere - i isti je uvijek u prvom planu.

U pozadini se dešava štošta, to su često višedimenzionalni kolaži koje čine gudački pasaži, atmosferične gitare i raznovrsni elektronski ukrasi/semplovi/motivi/ na pačvork-tapiseriji koja pruža neočekivan, a izdašan prostor da se vokal TS potpuno istakne. Time se, takođe, eksponiraju stihovi koji nisu nimalo naivni, i mora se priznati da je Sviftova vremenom izrasla u  serioznu autorku (ne bi tek tako Rajan obradio kompletan “1989”). Vrlo često riječ je o pjesmama koje su sazrele u njoj kao osobi, intimne pričice pomalo izokrenute i ispripovjedane kroz pop filtere. Ono po čemu se razlikuje od mnogih svojih koleginica, pogotovo sa kantri-pop scene sa koje je odavno iskoračila odnosno odskočila, jeste odsustvo sentimentalnosti, razblaženih i zašećerenih osjećanja i unutrašnjih stanja. Njene su pjesme nastale iz očigledno proživljenog iskustva, a uobličila ih je - i to znalački - jedna veoma inteligentna i samosvjesna žena, koja nema problem da se našminka i “izdigne na vrlo visoke štikle kako bi zasijala za muškarca” koji joj se dopada.

Takva, neuobičajena doza iskrenosti, ali prije svega ženstvenosti i prirodnosti koja se zapravo mora svijećom tražiti među najizvikanijim, najčešće apsolutno izvještačenim muzičkim zvijezdama novog milenijuma, stavlja je u sasvim zasebnu kategoriju. Iskreno, sve do novog albuma nije nužno nudila i neko dodatno uzbuđenje onima koji ne prate te top pop projekte, pa je “folklore” u tom smislu ne samo njen najintimniji, nego i najšarmantniji, a samim tim i najmarkantniji album. Takođe, vrlo je važno da ni na trenutke ne pati od pretencioznosti, bilo produkcijske bilo aranžmanske, i za to je najvećim dijelom zaslužan brat Desner. Antonov se, pak, zadržao u istom konceptualnom ramu, ali je (njegova) središnjica albuma osjetno slabija u odnosno na odličan početak i vrlo dobru završnicu koju je u kompletu kreirao Aron (na stihove TS).

To se naročito odnosi na već pomenute, sve tri uvodne, te pjesme “seven” i“peace”, dok najduža, petominutna “epiphany” uprkos imenu ne predstavlja veliko otkrovenje, mada možda jeste emocionalno težište albuma. Pitanje je da li bi cjelina bila kvalitetnija, a svakako bi bila kompaktnija da su “žrtvovane”, ili za neku drugu priliku ostavljene kompozicije Antonova, među kojima u “this is me trying” najviše postiže (li možda najmanje pokušava, da budemo pomalo cinični). U tom slučaju bi “folklore” trajao četrdesetak a ne sat vremena i bio jedan od albuma godine. On će to svejedno biti, u to nema nikakve sumnje, ali razlozi za to nisu samo muzički. S tim u vezi je i ocjena koju možete rastegnuti od 7.5 do 8 (od maksimalnih 10), već po želji i ličnim afinitetima, kad već nisam dovoljno  -do u sitna crevca- precizan kao kolega Strajnić. Bez obzira na relativno nedostatnu ocjenu – sigurno ne po mjeri največih obožavalaca – ovo je album koji bi obavezno valjalo preslušati, pa makar mu se nikad u cijelosti ne vratili. Na četiri ili pet pjesama, budućih hiper-hitova, biće teško zažmuriti odnosno pokriti uši, jer su to neporecivi pop biseri kompletne ovogodišnje produkcije, a isto tako i kruna (tj. jedan njen dio) dosadašnje karijere Tejlor Svift - tridesetogodišnje djevojke kao nijedne druge, u kojoj se ogledaju one bezbrojne druge.