Na sinoć održanoj 95. dodjeli nagrada Američke filmske akademije ubjedljivo je trijumfovala ekipa filma ”Sve u isto vrijeme“, pokupivši skoro sve značajnije Oskare.

Oskara za režiju dobili su režiseri imenjaci, Danijel Kvan i Danijel Šajnert, takođe nagrađeni za najbolji originalni scenario i najbolji film. Jedno od iznenađenje je Oskar za najbolju glumicu koji je osvojila Mišel Jeo, glumica porijeklom iz Malezije koja se proslavila početkom dvijehiljaditih, ulogom u slavnom spektaklu "Pritajeni tigar, skriveni zmaj", a nagrađena je za žanrovski srodnu ulogu u filmu "Sve u svoje vrijeme", iako je veliki favorit bila Kejt Blančet za ulogu u filmu „Tar“; nominovane u istoj kategoriji su bile i Mišel Vilijams za film „Fabelmanovi“, Ana de Armas za „Plavušu“ i Andrea Rajsborou za ulogu u filmu „Za Lesli“.

Oskara za najboljeg glumca osvojio je Brendan Frejzer, po mnogim mišljenjima zasluženo, za ulogu u filmu Darena Aronofskog „Kit“. Za najbolju sporednu mušku ulogu nagrađen je glumački povratnik Ke Huj Kvan, a za najbolju sporednu žensku ulogu čuvena Džejmi Li Kertis, oboje za (multi)žanrovski hit ”Sve u isto vrijeme“, spektakularnu SF komediju koja je potvrdila čak 7 od ukupno 11 nominacija.

Nekadašnji frontmen benda Television napustio nas je nakon kraće bolesti, u 74. godini.

Tomas Miler preminuo je u gradu u kojem je postao dio istorije rokenrola – Njujorku. U njemu mijenja prezime, u čast slavnog francuskog pjesnika Pola Verlena, i kao Tom Verlen sudjeluje u kreiranju legendarne pank-rok scene, okupljene oko kluba CBGB. Upravo koncerti u pomenutom klubu sa gotovo mitskim statusom u rok istoriji (Television, Talking Heads, Ramones itd.), usmjeravaju dešavanja na rok sceni sredinom sedamdesetih, a potom inspirišu generacije alt. rok muzičara tokom osamdesetih i devedesetih godina.

“Nosi me na duši” je simpatičan singl, potencijalni hit kojim Svemirko i Peki Pele najavljuju eventualne buduće saradnje: u srži slatka (ali mrvu i gorka) melasa popa, fankija i disko muzike, plod zajedničke kreativnosti i što se tiče teksta, aranžmana i melodije.

Dobrodošla numera za fanove (već sada kultnog) kantautora, multiinstrumentaliste i producenta Marka Vukovića koji je debi albumom “Vanilija” redefinisao regionalnu pop scenu. Svemirko je je u kratkom roku snimio još dva albuma, “Tunguzija” i “Skalamerija”, od kojih se potonji možda pojavio i prebrzo, pa s nestrpljenjem očekujemo album koji će uslijediti, ako ne u ovoj onda u sledećoj godini…

Peki Pele, pak, alter je ego iza koga se krije Lino Pečur,koji do sada potpisuje EP pod ironičnim naslovom “Deguté”,muzičar koji – kako ga zgodno promoviše agilna izdavačka etiketa više manje zauvijek – “hoda po samom iveru oštrice, vješto balansirajući između krajnosti”.

Pečur i Vuković su zajedni producirali numeru koja je privukla solidnu pozornost publike – uvijek gladne kvalitetne pop muzike koja ne podilazi slušaocima, ali, istovremeno, ne bježi o komercijalnog efekta. Stihovi ”… nisi žena, ti si mama anakonde” odjekuju i ostaju i nakon što svirka staje, a pjesma se lijepi za uši i mami na ponovna slušanja. U najkraćem - šerbet pop nulte kategorije.

Jedan od najstrasnijih - mnogima i najstrašnijih - stvaralaca i izvođača rok muzike 20. vijeka, posebno prekretničkih šezdesetih i prve polovine sedamdesetih godina, preminuo je nakon duže bolesti, u 82. godini.

Dejvid Krozbi je tokom cijelog života bio manje ili više hipik, rokenrol i kontrakulturna ikona, najčešće nemirnog i divljeg duha koji istražuje i izaziva, što je rezultiralo razmiricama odnosno razilaženjem sa brojnim (redom izuzetnim) muzičarima sa kojima je sarađivao; pred kraj života, po sopstvenom priznanju, postao je svjestan gorke činjenice da praktično ne govori niti sa jednim od kolega sa kojima je bio u dva epohalna američka benda: The Byrds i Crosby, Stills, Nash (& Young)… A sa oba se uselio u Rokenrol kuću slavnih.

Jedan od bogova gitarskog rok Panteona napustio nas je u 79. godine, preminuvši od posljedica meningitisa prouzrokovanog bakterijama, kako prenose britanski mediji.

Među nekoliko ključnih gitarista u istoriji rokenrola, istu je lično ispisivao i usmjeravao u raznim pravcima, počevši najprije u legendarnom bendu Yardbirds, a zatim u supergrupi koju je sam predvodio. Džef Bek je pomjerao granice bluza, bluz-rok, rok i džez-rok muzike, uvijek bivajući inovativan i inspirativan za kolege muzičare među kojima su velikani poput Džimija Pejdža, Kleptona, Roda Stjuarta i dugačkog niza vrhunskih muzičara sa kojima je kasnije svirao ili sarađivao.

Čini se da su tokom prošle godine rok i (indi)pop bendovi u regiji bili još manje vidljivi nego li inače, manje prisutni u medijima, na mejnstrim kanalima, a i na sporadičnim, postpandemijskim festivalima - naravno ako izuzmemo slučaj, konkretnije fenomen Kostrakta i fenomenalan uspjeh koji je postigla, u suštini alt. izrazom i konceptom penetrirajući duboko u mračne dubine mejnstrima. Mimo nje, čini se da se prostor za nezavisnu scenu sve više smanjuje, a najžalosnije je da (potencijalna) publika ne dobija čak ni pravovremene i kontinuirane informacije, niti postoji dovoljna podrška…bilo čija. To najčešće nije odraz kvaliteta nego društvenih okolnosti i već neko vrijeme marginalizovane uloge rok kulture na ovim prostorima, tj. posebno među balkanskim gudurama budući da situacija nije bajna ni u svjetskim razmjerama. Možda je za nijansu bolje u susjednoj Hrvatskoj, koja je žanrovski raznovrsnija i produkcijski, u cjelosti gledano, mogli bismo reći izvrsnija u odnosu na ostale dijelove naše regije. No, iako marginalizovana, scena se čini žilava, pa makar ove godine nije bilo više nego nekoliko albuma koji su zamišljeni i realizovani kao cjelina, kao albumi u starinskom smislu te riječi, već je to najčešće niz singlova koji su (manje-više sukcesivno) objavljivani tokom prethodne dvije, tri ili čak četiri godine.

Ubjedljivo na vrhu je konceptualno zaokruženo, u svakom smislu uobličeno indi rok, fank & soul ostvarenje Ivana Grobenskog, ni nalik njegovom prethodniku, mini masterpisu “Siromahi i Lazari”, a na drugom je mjestu zajednička majstorija pjesnika Ahmeda Burića i gitariste Damira Imamovića, uz učešće Tonija Kitanovskog i drugih vrsnih muzičara. Slijede redom vrlo dobri albumi iskusnih muzičara u rok bendovima Lira Vega, Kanda, Kodža i Nebojša i novonastalom sastavu Sjeverozapad. Seine je pri samom vrhu, sa elektronikom koja je možda iznenadila neke od fanova, a takođe su se istakla novija imena sa domaće scene - J.R. August u kantautorskim mirnim vodama, kao i žešće gitarski naštimovani Fire in Cairo odnosno Šajzerbiterlemon. Negdje između žanrovskih odrednica, u pokušaju da uhvati (kvazi) duh vremena je bend Vizelj, kome to djelimično i uspijeva...