“Kao i u predstavama Dejana Projkovskog koje smo ranije imali priliku da vidimo na festivalu FIAT („Opasne veze“, „Hamlet“, „Okovani Prometej“), i u „Buri“ su scenski elementi mahom samodovoljni, prenapadni, i besmisleni u „napumpanom“ naivnom i ilustrativnom simbolizmu, i u tom smislu, rediteljski postupci djeluju kao podgrijavanje bajatih finti u skupom dekoru. Iz revije scenskih rješenja dovoljno je izdvojiti pojedina: glumci se neprekidno i nemotivisano pljeskaju i dave u bazenu i valjaju u pijesku, neki povremeno lete po vazduhu, scena mađioničarski propada i uzdiže se na sve strane, obilate se koriste agresivni svjetlosni efekti i zagušujuće dimne zavjese (diznijevski svijetli i dimi čak i Prosperova knjiga), uvedene su i projekcije (talasa, renesansnih naučničkih simbola), u krug postavljeni kvazi-grčki stubovi sa lukovima vrte se, a na njima se povremeno kao na ringišpilu bez ikakve potrebe provozaju i glumci, sa plafona svaki čas sipi pijesak ili voda, oko srećnih ljubavnika pojavlje se fontana, a na samom kraju izvedbe Ariel se guša i pokušava da roni u ogromnom akvarijumu itd. Na nivou scenskih znakova, sve ovo ne znači ništa više od pukih banalnih ilustracija, ali osim toga, ova rješenja lišena su i ludizma, i utisak koji ostavljaju je megalomanska, smrtno dosadna, tupa haotičnost”, piše Maja Mrđenović. Generalno blaži kriitički osvrt iako ne i pozitivnu kritiku napisala je Iva Čukić Šoškić, između ostalog ističući sledeće:

“Sudeći po ovacijama na premijeri, ovi efekti su za publiku prilično zavodljivi jer joj  pružaju hedonističko naslađivanje poput zabavne dvorske priredbe. Doduše, tokom predstave ovi efekti znaju biti uravnoteženi i scenski  racionalno korišćeni, naročito kada je u pitanju koreografija (Olga Pango) i akrobatske vještine (Aleksandar Ilijev), čime se dinamizuje scena i dočarava uznemirijući i maštoviti svijet šumskih utvara. Takođe, kostimi  (Marija Pupučevska) su zaista fascinantni u svojoj savremenoj stilizaciji formi iz elizabetanskog perioda, oštrih i monumentalnih linija, u kombinaciji grubih savremenih tekstila i lepršavih materijala.

Mističnost i ambivalentost Prosperovog svijeta magije sugeriše muzika Gorana Trajkoskog koji u savremenom duhu obrađenuje srednovjekovne liturgijske monodije.

Igra glumaca uglavnom ide u realističkom smjeru, dok je jedini momenat groteksnog i komičnog u sceni u kojoj kraljeve sluge Trinkulo (Dušan Kovačević) i Stefano (Dejan Ivanić) i Prosperov sluga-čudovište Kaliban (Nikola Perišić) opijeni vinom pokušavaju napraviti zavjeru protiv Prospera. To je istovremeno i scena u kojoj Šekspir izvrgava ruglu istinu o čovjekovom vlastoljublju, o borbi koja se uvijek služi intrigama, prevarama i zločinima, dakle obrazac po kome je Antonio preuzeo vlast od svog brata i po koje je i sam Prospero zavladao ostrvom smaknuvši sa trona Kalibana i učinivši ga svojim robom. Upravo ta deziluzionistička šekspirovska vizija vladara u ovoj sceni je uspješno dočarana uigranošću i kreativnom interpretacijom ovih glumaca na scenskim mehanizmima rasterećenoj sceni.

Najzad, naročito treba pohvaliti igru Nade Vukčević koja je fizičkom spremnošću, zrelim scenskim pokretom, mimikom i gestom tumačila lik duha Arijela, glavnog Prosperovog izvršitelja iliti roba u inscenaciji bure”, piše mahom pohvalno o glumačkom ansamblu Čukić Šoškić. Mrđenović, pak, nije tog mišljenja:

“Nasuprot tome, u ovoj predstavi Šekspirove riječi su nebitne i skoro nerazumljive, svi glumci izgovaraju replike deklamatorski, sa naporom i kao strano tkivo, a osim što su dikcijski slabi, i dramski su nerazgovjetni. U svom tom galimatijasu jurnjave, višenja u vazduhu, pljaskanja u vodi, valjanja u pijesku, mlataranja i urlanja, glumci generalno djeluju kao grubo izmanipulisane marionete - aranžirani izvođači glumačkih radova, koji kao da ne znaju zašto su na sceni. Utisak je da se reditelj glumačkim kreacijama nije ni bavio, pa se bez tih niti vodilja svako snalazio kako je umio, nerijetko reciklirajući ranije uloge ili junake popularne kulture, pa su glumačka rješenja mahom lažno-mehanička, površna, i bez ikakve dubinske strukture. S obzirom da odavno nismo vidjeli ovako nizak kvalitet igre ansambla CNP-a, treba napomenuti i da, naročito u zemlji smanjenih mogućnosti za ulaganje u glumački razvoj, izbor ovako nenadahnute i mlitave rediteljske poetike može samo doprinjeti izvedbenoj zapuštenosti”.

Nataša Nelević primjećuje i sledeće:

“Očigledan je ogroman napor svih saradnika da omoguće realizaciju rediteljeve ideje. Naročito je očigledan ogroman fizički napor koji su uložili glumci, u prvom redu Nada Vukčević kao Arijel. Ali, u glumačkom smislu interpretacije su uglavnom krajnje neartikulisane, uključujući i najznačajnije uloge Ferdinanda (Momčilo Otašević), Mirande (Andrea Mugoša), pa čak i Prospera kojeg tumači Branimir Popović. Teško je procijeniti u kojoj mjeri su glumci mogli biti frustrirani činjenicom da im se gotovo ni u jednom trenutku ne oslobađa scenski prostor, da su gotovo stalno zagušeni napadno ekspresivnom muzikom (Goran Trajkovski), praćeni različitim takođe napadno eskpresivnim i  kalamburskim koreografskim i akrobatskim tačkama, da su, dakle, samo elementi spektakla. Sudeći na osnovu činjenice da se ovdje o glumačkim interpretacijama, i to uspješnim, može govoriti samo kada je riječ o ulogama Trinkula (Dušan Kovačević) i Stefana (Dejan Ivanić), koji jedini i dobijaju šansu da ovladaju scenom – moguće je da uslova za glumačke interpretacije ovdje zaista nije ni bilo. 

Nakon ove i ovakve „Bure“ moramo da se zapitamo – da li je moguće da „Bura“ danas ne nudi bilo kakav značajan sadržaj, da ona više ne može biti inspiracija za tumačenje, za polemiku, za dijalog? Ova „Bura“ nikoga neće uzburkati i prevesti na drugu obalu. Ona počinje i završava se u bazenu na sredini scene, u koji se glumci potrbuške bacaju, u kojem se pljuskaju i izvode razne vratolomije da bi  nadoknadili ono čega u ovoj drami nikako nema, a to je – bilo kakav ljudski sadržaj”, zaključuje Nelević, a Mrđenović ide još dalje u svojoj negativnoj ocjeni “Bure”:   

“Ovakav sramotan repertoarski pad centralnog nacionalnog pozorišta, koje je i do sada krajnje kuburilo sa repertoarskom politikom, donekle se valjda može objasniti time što je aktuelna uprava naslijedila dogovoreni angažman Projkovskog od svojih prethodnika (bilo je planirano da režira dramatizaciju romana „Derviš i smrt“ Meše Selimovića). Zbog toga se nadamo da se programiranje repertoara ipak neće nastaviti u pravcu suštinski irelevantnih i bezvrijednih kičerskih pakovanja, koja u pozorište uvode konzumerstički i zatupljujuće isprazan medijski prostor, što je u slučaju javno finansiranih pozorišta apsolutno nedopustivo i neprihvatljivo.”