Rok puritanci mogu pronaći mane, pa pričati o foliranju i komercijalizaciji dok komentarišu prethodnih pet medijskih istupa („Maca“ „Oud“, „Foliram“, „Pedana“ i „Priča“), ali čak i oni kojima nisu pretjerano prijali pomenuti singlovi - ili pak neki od njih - moraju priznati da je značajan učinak postignut, i da je zadovoljen početni osnov popkulturnog projekta – biti masovan i biti uticajan. Problem okoštalosti regionalnog rokenrola, onog koji ne teži alt. marginama, zasebno je pitanje, a Artan Lili je od početka bivao moderniji, pametniji i prodorniji, da ne kažemo napredniji, naprosto idući u korak sa vremenom (poštujući ono prethodno), koje je sve brže i sve luđe. Danas je, priznali to ili ne, ono što rokenrol izvorno predstavlja i na šta pretenduje, na jednoj strani izgubljeno u retro manirizmu bez stava a na drugoj izraženo na neki drukčiji način - u alternativnoj hip-hop muzici, pojedinačnim iskoracima indi kantautora/ki, fuzijama i transmutacijama žanrova i zvukova...

Na muljavom domaćem terenu, sred turbo-pop-folk-trep scene Srbije međ' šljivama i silikonima, umješnost pravljenja modernističkog rokenrola koji je prijemčiv široj publici skoro usamljenički brane, i samouvjereno demonstriraju, članovi Artana, ovom prilikom u grupnoj kreaciji čiji je aktivni (sa)učesnik bio Zoran Kostić Cane. On se jedino nije miješao u pisanje stihova, koji su Bojanovo djelo, čini se čak i svojevrsna posveta rudimentarnoj poeziji legendarnog frontmena Partibrejkersa. „Rokenrol posle rokenrola“ nije, dakle, post-rok, nije ni post-pank(-rok), nije ni postmodernistički amalgam već naprosto žovijalan angažman rok muzičara koji po potrebi koriste raznovrsna ruha, u želji da dopru do svakog mogućeg uha. I to putem gomile RTS kanala, što TV što radio, što internet portala, koji su podrška u promociji njihovog dolazećeg albuma "III".

Istovremeno istinit i iskonstruisan, zanosan i (pomalo) provokativan, kuražan i (politički) korektan, novi singl ne pomjera planine ali pomjera kukove, te vraća posustalu nadu u snagu rok idioma - što nije mala stvar. Tome u najvećoj mogućoj mjeri kumuje vanserijska produkcija (Nikole Vranjkovića, Ivana Petrovića i Marka Beninija), vrhunski svirana i snimljena numera, sa dominantnim, dinamičnim gitarama i bubnjem čiji svaki udarac intrigira. Harizmatična heroina Romana Slačala ostala je u prvom planu, a specijalni gost ni jednog trenutka ne iskače, već se uzorno uklopa u  kreativni,  nadahnuti kolektiv. Rok, za divno čudo, odnosi Pirovu pobjedu na samom koncu godine - u formi rokenrola posle Rokenrola. Ma samo nek se rola!