Obilje teksta vrca od intertekstualnosti, Dilan u stihove taloži mnoštvo popkulturnih referenci, asocijacija, motiva i simbola jednog vremena: pojavu Bitlsa, Vudstok i Altamont, Džona Li Hukera, Merilin Monro, Čarlija Parkera i Oskara Pitersona, od Stena Geca do Diki Betsa, Bastera Kitona do Šekspira, Net King Kola i Telonijusa Monka, te još puno likova iz svijeta popularne muzike, filma, teatra, šou biznisa i politike.

To je istovremeno visoko kalibrirana igra riječima, kao i vremenski, značenjski i simbolički okvir, ujedno i unutrašnja konstelacija ove poezije, čime autor zapravo zakoračuje izvan vremena i prostora, tvoreći poetsku istinu duboko uronjenu u duh epohe, dakle istinsko umjetničko djelo - za sva vremena. “Murder Most Foul” nalikuje na projekciju dugačkog dugometražnog filma, svog u sepija tonovima, ali unatrag – sažimajući cijelo XX stoljeće, društveno-političku i (pop)kulturnu istoriju S.A.D. u “samo” 17 minuta svoga trajanja. Utisak je da je Pjesma mogla trajati i duže, što samo potvrđuje poetsku i interpretacijsku veličinu najvećeg živog rok autora, a po mnogim mišljenjima i pjesnika uopšte.

Džezirana muzička podloga ujednačenog je, usporenog tempa, u njoj su najizraženiji klavir i violina; atmosfera je preovladujuće elegična ali interpretacija autora je energična unutar zadatih okvira praktično neprestajuće naracije: dabome da nema ni trunke patetičnog žala za prošlim vremenima, jer, kao što je to opšte poznato, ne postoji nijedna patetična pjesma Boba Dilana. Međutim, fina doza nostalgija čini se da postoji, i to nostalgija visoke estetske i ljudske kategorije, koja dobija dodatnu dimenziju u vremenu “dekomponovanja”, mogućeg rasapa, svakako račvanja naše civilizacije…

U okolnostima u kojima se cijeli svijet našao, praktično zastao u jednom specifičnom istorijskom momentumu, Maestrovo maestralno preispitivanje sudbine Sjedinjenih Država i poetična sublimacija ključnih momenata i pojava prošloga vijeka, ostavlja poseban trag kod posvećenog slušatelja, kome strpljenja, sada kada raspolaže(mo) viškog vremena, valjda ne manjka.

Pitanje slobode, kako zbog opisanog prevratničkog atentata i njegovih dalekosežnih posljedica, tako i zbog trenutne vanredne situacije i onoga što tek dolazi kasnije, prirodno se postavlja, a odgovor, nimalo nježan niti optimističan, leži negdje pri kraju ove monumentalno zamišljene i realizovane, elegantne elegije:

“I hate to tell you, mister, but only dead men are free”.