Jedna od najomiljenijih i definitivno najdražesnijih glumica XX vijeka proslavila se sa 24. godine, ulogom u klasiku Vilijema Vajlera, “Praznik u Rimu”, za koji je nagrađena Oskarom. Njen aristokratski šarm i prefinjenost bez trunke pretencioznosti nisu bili samo plod glumačke vještine za ulogu princeze Ane u pomenutoj, neodoljivoj romantičnoj komediji, već su joj, takoreći, urođeni – rođena je kao kći baronice iz Holandije, čije porijeklo seže do francuskog i britanskog plemstva. Otac, bankar po profesiji, napušta porodicu kada je Odri imala samo šest godina, i taj je događaj ostavio dubok trag u njenom (emotivnom) sazrijevanju.
U Holivudu je osvojila najuglednije režisere i producente, a publika širom svijeta paralelno ju je zavoljela i kao modnu ikonu, dugogodišnju Živanšijevu muzu i oličenje besprekornog stila. Američki filmski institut proglasio je Odri Hepbern trećom najvećom ženskom zvijezdom svih vremena, s razlogom: nezaboravne su njene uloge u klasičnim, često romantičnim filmovima “Doručak kod Tifani””, “Sabrina”, “Priča o kaluđerici” (za sve je dobila oskarovske nominacije), zatim “Moja draga gospođice, “Šarada”, "Ljubav poslijepodne" (za koje je nominovana za Zlatne globuse)…
Ona je brižljivo birala filmove u kojima će glumiti, sarađivala sa najvećim režiserima svoga doba i većinom vodećih glumaca, koji su najčešće bivali znatno stariji od nje – po dvije, dvije i po decenije! Holivud je u merkantilne svrhe dugo koristio njenu personalnost odnosno lik nevine, dobrodušne i beskrajno drage djevojke sa širokim osmijehom, pa čak i u kultnoj ulozi božanstvene “dame za druženje” Holi Golajtli.
U potrazi za bezuslovnom ljubavlju, koju je kako kaže u filmu uvijek pružala, dva puta se udavala i razvodila, a zatim posvetila pružanju pomoći (i ljubavi) siromašnoj djeci iz Afrike i Azije… Nije slučajno postala ambasadorka UNICEF-a, tome ju je naučila vrlo tegobna životna lekcija u toku nacističke okupacije Holandije, kada je živjela vrlo oskudno i praktično jedva preživljavala, ali ju je ratno iskustvo očvrslo i učinilo da ljude cijeni bez obzira na njihov socijalni status ili porijeklo.
U dokumentarnom filmu koji je režirala Helena Koan možemo čuti heroinu lično, jednu od onih žena kakve se rijetko rađaju, kao i njenog sina i unuku, te druge bliske osobe, životne saputnike i saradnike koji pokušavaju da osvijetle intimnu stranu jedne neponovljive ličnosti, ličnosti koja je bila i ostala simbol čiste ljubavi, iskrene skromnosti i uopšte neiskvarenosti - upravo vrijednosti kojih itekako manjka u svijetu koji nas okružuje.
