Kao suosnivač, jedan od gitarista i vokalista legendarnih Berdsa, zajedno sa Rodžerom Mekvinom i Džinom Klarkom kreira revolucionarni melanž američkog folka, roka, pop harmonija, džez elemenata i psihodeličnih sastojaka, koji nakon njegovog izbacivanja iz benda 1967. godine – manje zbog temperamenta a više zbog žestokih političkih izjava na koncertima, ali i kreativnog neslaganja u vezi daljeg djelovanja benda – skreću mnogo dalje u smjeru kantrija, tačnije definišu kantri-rok (utabanim stazama Grema Parsonsa i Krisa Hilmana).
Čini se da upravo Krozbi bio najzaslužniji za psihodelične primjese u njihovom zajedničkom djelovanju, čija je jedna od kreativnih kulminacija “Eight Miles High”, slojeviti supersingl koji se smatra jednim od temelja melodičnog psihodeličnog roka, među najuticajnijim numerama 60-tih, ali i najboljim singlovima svih vremena.
Aranžiranje predivnih harmonija i slaganje glasova Krozbi nastavlja i u sledećem superbendu, skupa sa Stivenom Stilsom i Grejemom Nešom. Njihov debi “Crosby Stills & Nash” iz antologijske 1969. godine, takođe je jedan od najuticajnih albuma možda najvažnije dekade prošlog vijeka, zajedno sa remek-djelima prethodnog Dejvidovog benda.
Na kultnoj ploči “Déjà Vu” pridružio im se još jedan velikan, Nil Jang, a na istoj se našla himna američkog kontrakulturnog pokreta, pjesma za koju se Krozbi strasno založio da - uprkos protivljenju nekih članova - ipak završi na albumu i da je lično otpjeva - pa da na autentičan način opjeva duh šezdesetih i hipi pokreta (koji će se ubrzo rasplinuti u magli droga). I sam ovisnik, Krozbi tokom sedamdesetih mijenja marihuanu i LSD za kokain, kasnije i heroin, što doprinosi nizu nepredvidivih, žestokih situacija. Puno puta je hapšen, kako zbog narkotika tako i zbog posjedovanja oružja, a 1982. provodi čak devet mjeseci u zatvoru u Teksasu… Kasnije je tvrdio da je svojevrsni okidač za prelazak na teške droge (i te neobuzdane godine) bio gubitak voljene djevojke, Kristin Hinton, koja je poginula u saobraćajnom udesu 1968. godine.
Nakon što se proslavio, Krozbi za života nije kratio kosu, barem ne do kraja, niti svoje ikonične brkove, ostajući simbol neukrotivosti i izvorne rokenrol pobune. Njegov glas nije ga izdao ni u kasnim godinama, mada je smatrao da ne može više svirati kao nekada, posebno ne na koncertima; nekoliko godina prije smrti odlučio je da se povuče sa scene – pa se predomislio!
Uprkos nestalnim, nepredvidim profesionalnim odlukama, te turbulentnom životu opisanom u dvije autobiografije, Dejvid Krozbi će ostati upamćen po brojnim antologijskim pjesmama i nizu esencijalnih albuma, ali i onom koji je (nakon više decenija) stekao kultni status – konkretno solo izdanju indikativnog naslova - “If I Could Only Remember My Name” - iz daleke 1971. Nakon toliko godina, a kada prođe još koliko, ostaće živa Dejvidova muzika, ali i njegov neuništivi duh koji ga je spasao puno puta, kako je to kazivao u intervjuima, da ne napusti pozornicu (života) mnogo ranije, još prije pet, ili više, decenija.